Gevonden zijn

achter de feiten aan of erop vooruitlopen
of sluip je liever behoedzaam & anoniem
tussen het onvoldongene door?

wacht af en nader het ontluikende
wees getuige van de weeën
die vondelingen ter wereld brengen

elke vondst wijst naar het vindende
wat men ook vindt wijst naar
het wonder ondervindende

men is gevonden zijn

Halve zool

De mensheid loopt op zolen.
Ik droomde vannacht over de man van de Hakkenbar.
Een echt handige man, eelthandig.
Handen zwart van rubber en lijm, met een blauw geslagen nagel als ornament.
Elke afgetrapte schoen slaat hij nieuw leven in.
Ik kwam alleen om mijn laarzen op te halen.
Hij was net bezig handschoenen van een dikke eeltlaag te voorzien: handzolen.
Het bevreemdde mij, want handarbeid was inmiddels toch een uitstervende handeling.
Zelfs op school was handvaardigheid afgeschaft.
Ik vroeg hem waarvoor die eelthandschoenen dienden.
Ze waren van de dierenmasseur uit de diergaarde, verklaarde hij.
De dikhuiden — neushoorn, olifant en nijlpaard — werden er regelmatig mee gemasseerd.
“Kan ik u nog ergens mee van dienst zijn?” vroeg hij vriendelijk.
Hij deed mij aan mijn vader denken, die had ook een olifantenhuid.
Mijn vader ging in de oorlog met zijn schoenleest de huizen langs om schoenen op te lappen.
In de oorlog ging alles weer te voet.
Plots herinnerde ik mij die prullenbak van een olifantspoot in een etalage in Den Haag, het kan ook een paraplubak geweest zijn.

Het is idioot hoe het regent van de associaties en vooral hoe wij daar een coherente wereld van weten te lijmen.
Een droom van een halve zool.

Mind’s Eye


Er is nieuw werk van colorist Gregor Bazel opgedoken.
De cyclus Mind’s Eye, een serie van zes.
Ook in dit werk gaat het om het nabeeld van het kunstwerk.

De gebruiksaanwijzing is als volgt:
> Laat het werk langdurig inbranden op het netvlies, minimaal 2 minuten.
> Probeer knipperen met de ogen te vermijden.
> Sluit de ogen en dek ze af met beide handen om doorschemerend daglicht te vermijden.

Let wel, het nabeeld is het eigenlijke, levende kunstwerk.

Interessant is, dat Gregor van ieder nabeeld weer een nieuw werk maakte.
Het nabeeld wordt zo steeds essentiëler, in de zin dat het waarnemen zelf steeds meer wordt benadrukt.
Uiteindelijk ziet de waarnemer het ziende.

Bazel wordt wel de colorist van de Wascogroep genoemd.
Luminist zou wellicht beter passen bij dit werk.

H2O


Water is verklaarbaar.
Hoezo mysterie?
Water bestaat gewoon uit twee waterstofjes en één zuurstofje.
Twee stofjes, meer is het niet.
Allemaal stof toch?
Eén pot nat.
Of voel ik toch nattigheid?
Hoe kan droge stof nat zijn?

Het verwondert mij dat wetenschap genoegen neemt met een verklaring die twee nieuwe raadsels introduceert.
Deze twee nieuwe raadsels worden ieder op zich ontleed tot weer nieuwe raadselen: atomen, elektronen, enzovoorts.
Het mysterie vergroot zich alleen maar.
De kwantumrealiteit is volkomen ongrijpbaar vanwege haar onvoorspelbare eigenschappen.
Denk aan non-lokaliteit en a-causale verschijnselen in de kwantumwereld.

Zuurstof en waterstof?
Beschrijvingen van eigenschappen van deze stofjes zijn geen verklaring voor het wonderbaarlijke feit dat het er überhaupt is in deze specifieke hoedanigheid.
Het is slechts een beschrijving dát het zo is.
Wat is de noodzaak?

Het bijzondere van water is, dat het zulke uiteenlopende vormen kan aannemen.
Denk aan de kringloop: damp – wolken – neerslag (regen, hagel of sneeuw).
Denk aan ijs.
De foto bovenaan toont één enkele sneeuwkristal.
De spontane geometrische precisie verbijstert mij.
Het schijnt dat er nooit twee identieke sneeuwkristallen ontstaan, ook al zijn de omstandigheden identiek.

Stel, we nemen water als metafoor voor intelligentie.
Dan staat het bevriezen en kristalliseren daarvan voor de objectief-wetenschappelijke focus die leidt tot statische concepten.
Het smelten en verdampen zou dan staan voor de subjectieve, directe ervaring van het mysterie.
Oplossen in het wonderbaarlijke.

Het is een en dezelfde intelligentie, alleen de focus verschilt.
Het onderzoek naar hoe deze intelligentie overgaat en samenvalt met de kwantumrealiteit is nog maar net begonnen.
De ironie is natuurlijk dat de oude objectief-wetenschappelijke benadering niet langer volstaat en dat statische concepten hier tekortschieten.

Vloeiende concepten?
Natuurwetten die evolueren?

Vormleving


Een levensweg bestaat uit één onafgebroken lijn.
Je leeft je eigen weg, in het wilde weg.
De belevingswereld valt samen met een wonderbaarlijke verkenning.
Om te reflecteren keer je soms terug op je schreden en volg je je spoor terug.

De terugweg is ook weer vers en nieuw, alleen nu reflecteren ervaringen in de plekken die je herkent van de heenweg.
Het maakt patronen zichtbaar dankzij het geheugen dat altijd in het heden reflecteert.
Dit principe geeft spontaan vorm aan je leven, ongewild en zonder doel.
Vormleving.
Weer op het uitgangspunt aangekomen neem je nu eens een andere afslag, zonder het voorgaande pad te doorkruisen.
Je kiest de ruimte en zoekt tegelijk de vormgevende beperking.

Ieder punt is een ‘point of no return’, elke stap is eenmalig.
Ronddwalen is de route.
De weg gaat maar door en leidt moeiteloos naar het eerste vertrekpunt.
Een cirkel mag dan rond zijn, elk willekeurig levenspad is dat ook.

Nooit zie je het totale pad dat je bent gegaan, de integrale vorm van je levenswandel.
Ieders leven is een ‘Gesammtkunstwerk’.
Je kunt het zo gek niet bedenken of het is verwerkt in het levenskunstwerk.
Alle eer aan de anonieme kunstenaar, de oorspronkelijke natuur.
Levenskunst is monnikenwerk.