Zoals elk gebouw voorbestemd is om ooit ruïne te worden,
zo is elk ding voorbeschikt om de schrootstatus te verwerven.
Het is alleen even wachten op de rijping, de rijpingstijd varieert.
Duurzaamheid rekt de tijd.
De omlooptijd van een mobiel telefoontje is ongeveer drie jaar,
zelfs al zou je hem nooit gebruiken. Het ding slijt niet maar wordt snel irrelevant door de snelle innovatie van onnodige functies waar behoeftigen voor gezocht worden.
Er blijkt een onstilbare behoefte aan onnodige functies.
Feitelijk produceert de industrie louter nieuwe behoeftes om te compenseren, wat de consumens compenseert mag vooral niet ontdekt worden, de markt zou kunnen stilvallen.
De consumens is verslaafd aan mogelijkheden die hij nooit zal benutten. Het gaat erom in principe toegang te hebben tot alle mogelijkheden, dat idee geeft een idee van vrijheid, let wel het blijft een idee, als een kookboek waar nooit uit gekookt wordt.
Van de computer wordt gemiddeld maar een fractie van alle opties gebruikt.
Zelf rekenen of kunnen spellen hoeft niet meer. De weg kwijtraken, verdwalen en zelf zoeken onnodig inefficiënt, de computer corrigeert ons wel.
Het luxe gadget is niet veel anders dan een prothese voor functies die nog niet zijn uitgevallen. Gemak dient de mens om steeds verder te hospitaliseren.
Het ideaal schijnt te zijn om de mens permanent te monitoren en bij te sturen, ter preventie.
De neo-postmoderne consumens leeft aan de intensive care.
Dit is niet mijn visie, het is de visie die technologische utopisten ongevraagd voor ons realiseren. Niet omdat er een visie achter zit, maar omdat het kan.
(1984 2.0)
