Het onalledaagse weet nooit in welke categorie,
tot welke deelverzameling ze behoort.
Tot de collectie regelbevestigende uitzonderingen?

Uitzondering is de regel, afwijken blijkt alledaagse kost.
Soortgrenzen zijn zo poreus, ze zijn poorten tussen de soorten, hoevele twijfelgevallen wonen niet exact op de grenslijn?

In de spiegel zien we iets vreemdsoortigs
met dingachtige eigenschappen, heel eigenaardig.
Evolutie brengt louter proefmonsters voort.

Onaf is het hoogst haalbare in de zee van mogelijkheden.

Het vertrek stond verdwenen op de kade,
te wachten op een aankomst,
naarmate er niets verscheen
kreeg het steeds meer oog
voor de schoonheid
van deze lege kade,
beschikbare ruimte te over.

De Rusty Islands zouden ergens gelegen zijn
in de Stille Zuidzee. Vanuit de lucht gezien
is het duidelijk waarom het zo heet, het gehele eiland is van ijzererts, vandaar die prachtige roestkleur. Vooral in het zonlicht licht het hele eiland gloeiend op in de hemelsblauwe oceaan. Er groeit niets op het eiland, dieren zijn er uiterst zeldzaam. Alleen visetende vogels broeden er op de roestkleurige stranden.
Het eiland is door diverse landen geclaimd, Australië, Nieuw Zeeland, Japan…omdat het precies in het midden van de territoriale wateren ligt is er nog niet aan ertswinning begonnen.
Om precies te zijn ligt het in “the middle of nowhere”, now and here in het midden van de oceanische geest. Fantasie is een bootje waarmee je die geest bevaart en ervaart.

de stoel zag het niet meer zitten,
niemand zag hem staan,
geen tafel wilde hem als gezelschap.
bezeten als hij was zette hij het op een lopen,
hij struinde de wereld af op zoek naar wat?

Het was de zetel van de ziel,
waar alleen niemand op kon zitten.

De hokjesgeest op safari in de jungle van de denkbeeldige wereld.
Met zijn machete kapt de geest beperkende denkbeelden weg om zich een weg te banen, geen uitzicht verder dan het volgende denkbeeld, geen overzicht over het geheel.
Alleen het pad achter zich van dode gedachtenbladeren.
Deze jungle is erger dan een doolhof, de geest gaat zijn eigen weg, maar de jungle heeft geen grens, geen uitgang.
Een hopeloze onderneming zolang de geest in de jungle gelooft.

De machete blijkt zelf denkbeeldig, als de geest het kappen stopt
en naar boven kijkt. Daar is de ruimte, daar ruist de zee van mogelijkheden.
Wat is echt en wat is denkbeeldig?
Zodra de geest het denkbeeld niet meer voor echt aanziet,
verwelkt het gebladerte, de jungle sterft af.
De oorspronkelijke natuur komt op, het is een groei door verdwijning.

Wat zijn woorden anders dan gekapte gedachten…

Het is geen toeval dat er toeval bestaat.
Toeval tast mogelijkheden af.
Wat is spel zonder toeval?
Onmogelijkheid is een vormgevende kracht.

Bestaat onmogelijkheid?
Ja, tot het moment dat het zich realiseert.

Het voorhuis kijkt in de spiegel
naar de schaduwval van haar dak.

Het valt goed, als een strak kapsel,
mooi uitgelijnd op het dakpanrode pad.

Van genot klampen ijzers zich muurvast,
als huis wil je toch goed voor de dag komen.

Al je pannen in gelid, klaar voor de strijd tegen
de legers van regen, voorbodes van de ronde zon.

Wat woont er in het voorhuis dat zich zo bespiegelt?
Datgene dat woont lijkt zo gewoon, verhuld in gewoonte.

Malevitsj schilderde ‘Zwart vierkant op zwarte achtergrond’
Een revolutionair werk, eind en beginpunt.
Een vraag ligt voor de hand;
Zou een “Wit vierkant op een witte achtergrond” net zo’n impact hebben?
Ook dat schilderde Malevitsj daadwerkelijk, het leidde vanzelf tot de monochromen van Yves Klein, een mooie impact.
Vragen liggen hier voor het oprapen;
Waar is het schilderij ” Zwart vierkant op een zwarte achtergrond” van Malevitsj gebleven?
Is het nooit herkend, is het nooit geschilderd, is het nooit gezien door het geestesoog van Malevitsj? Natuurlijk zag de visionair dat.
Je kunt je het makkelijk voorstellen: een zwart vierkant voor op een zwart doek, in een donkere kamer of in een donkere nacht.
Het doek heeft geen rand meer, de bevrijding van het kader is een feit, een direct ervaren gewaarwording.
Natuurlijk lijkt dit op de nachtelijke expositie van je ogen sluiten in een goed verduisterde slaapkamer.
Iedereen bezit dit nooit gerealiseerde meesterwerk van Malevitsj.
Het is niet alleen de bevrijding van het kader maar ook die van de dimensies.
Hier zijn alle dimensies mogelijk, zelfs de dimensie van het ondenkbare.

Vriend en ideoloog van het Suprematisme El Lissitzski had een prachtige naam bedacht voor zijn kunstwerken, “Proun” noemde hij ze.
Het naslagwerk zegt;
Proun: een woord dat nooit helemaal duidelijk is geworden, helemaal nooit.

Het zijn de mooiste begrippen, de onbegrijpelijke.
Ze drukken het begrepen onbegrip uit.
Ze vieren het zijn voor de taal.