Kerkraket

Kunst licht op. Kunst ligt op straat.
Ze is de bodem onder onze openbaar geheime ruimte. We lopen erop.
Sinds de luchtvaart kregen we oog voor de onbedoelde schoonheid van de bodem.
Vanuit de lucht gezien is de aarde hemels.
Nu zullen er al mensen zijn geweest die vanuit kerktorens op de aarde neer konden kijken.
Ver voor de luchtvaart dus.
Maar wat is een kerktoren anders dan een ruimteraket die nooit opstijgt, nooit ten hemel vaart?
Wie zou er een verband vermoeden tussen het bouwen van kathedralen en de ruimtevaartindustrie. Als God niet naar ons toe komt gaan wij wel naar God…
Het begrip goddelijk vertoont overeenkomst met het begrip horizon.
In de zin dat de horizon onbereikbaar is, tegelijkertijd ligt de horizon onder je voeten.

Vraal

Elke dag begin ik met het schrijven van een ‘vraal’ (kort verhaal)
Ofschoon het geen enkel doel dient geeft het schrijven een schier eindeloos plezier.
Ik weet vooraf namelijk niet wat het zal gaan worden. Weet ik veel, ik ben ook maar een lezer. Na het publiceren loop ik achterwaarts 4 rondjes om de keukentafel,
(als niemand naar mij kijkt ben ik knettergek) wrijf 7 keer in mijn handen alvorens ik mij aan het ontbijt vervoeg.
Mijn lieve vrouw heeft dan al drie glazen koel water voor mij op een rijtje gezet die ik geconcentreerd achter elkaar opdrink.
Mijn ervaring leert mij dat de dag dan perfect verloopt. Mijn vrouw doet niet aan rituelen, ze is de harmonie zelve.
Sommige mensen beweren dat de dag ook goed verloopt zonder drie glazen water, maar waarom zou ik het risico nemen? Ze smaken me goed. Ik heb er geen last van, integendeel. Mijn bevriende psychiater noemt mijn gedragingen zingevende rituelen.
Voor ik het huis verlaat zuig ik even aan de deurknop en blaas ik in het slot. Op straat loop ik louter over de oneven tegels. Ik vroeg mijn psychiater laatst naar het
onderscheid tussen neurose en ritueel.
Hij zei: “Zolang je er met volle teugen van geniet is het een ritueel, zoniet dan is het een neurose.” “Dus niet meer kunnen genieten schept het probleem?”
“Hoe ga je ermee om, daar gaat het om, de neuroot onderhoudt een persoonlijke relatie met zijn probleem en versterkt het probleem, wie het probleem uit handen geeft aan het ritueel neemt het niet persoonlijk en kan ervan genieten !” doceert hij stellig. “Ben je er dan vanaf?”,vraag ik nog.
“Welnee, dat hoeft toch ook niet, je danst er immers mee, een rituele dans”

Wat is taal anders dan een rituele dans?

Earl Grey

Ik werd plots aan mijn oor gepakt, over het aanrecht gesleept en met kokend water volgestort. Ook een goedemorgen!
Nu stond ik op de keukentafel uit te dampen, zonder deksel, die lag nog in de gootsteen.
Tot de rand gevuld met kokend water en dat dan op je nuchtere maag. Ik was net zo lekker leeggelopen, waar droomde ik nou ook weer van? Er borrelden nog luchtbelletjes in mijn buik omhoog, geeft een misselijk gevoel. Ik had er al helemaal geen zin om thee te zetten, ik krijg er aanslag van. Nee, dacht ik nog, niet weer Earl Grey, m’n hele bek stinkt ernaar. Het komt mijn neus uit, elke dag lege kopjes te moeten vullen. Kennisoverdracht noemen ze dat. Die kopjes blijven gewoon leeg hoor, hoeveel je er ook in giet. En dan dat eindeloze geleuter aan horen. Wat nu weer? Ik heb te lang getrokken, weer water erbij.
Ze houden van slappe thee.

Hongerpose

De spijkerbroek is nieuw, gehavend met gaten en scheuren.
Alsof ze het leven ternauwernood heeft overleefd.
Nu niemand meer hard hoeft te werken kan alleen de elite zich een dure arbeidersbroek veroorloven, in de fabriek voorgebleekt en op de draad voorgesleten. Gefabriceerde authenticiteit.
Voorheen was slijtvast een verkoopcriterium, nu heet het ideaal: slijtage.
Het graatmagere model valt flauw op de catwalk, de fotograaf neemt een perfect shot. De stylist laat haar zo verveeld mogelijk kijken, ze slaagt moeiteloos.

Poseren zonder te eten is het nieuwe harde werken.