Biroenezen lezen niet, geen boeken in ieder geval.
Ze lezen lichaamstaal van mensachtigen en andere diersoorten, bomen, bergen, bloemen, rivieren, wolken…
Ze lezen kortom alles wat los en vast zit en een lichaam heeft.
Schrijven mogen ze niet, de orale traditie schrijft voor nooit te schrijven.
Het is uit den boze om het spontaan levende vast te leggen in dode letters, in fossiele taal.
De gehele inboedel van de wereld is feitelijk hun bibliotheek. Ze genieten van het direct levende gebaar en gedrag.
Ze zien lichaamstaal als dansende poëzie.
Het beroemdste Biroe-epos heet:
‘Het Lichaam van de Wind’.
Dit behoort tot de meest subtiele poëzie, omdat de taal van het windlichaam alleen te lezen valt middels haar invloed op andere lichamen. Men denke aan: wuivende bomen, kolkende wolken, golvende korenvelden, deinende zeeën of het wapperende haar op je hoofd.
Er bestaat in Biroestan, zo veel mag duidelijk zijn geen scheiding tussen voortplanting en het bedrijven van literatuur. Schrijven is voor hen liefde bedrijven.
Maand: augustus 2017
Vers van het Veld
Photo :Jelle Touw copyright 2017
Pupil
één bloemetje
zo klein als de pupil in je oog,
verwonderingswaardig…
dat deze hele wereld
moeiteloos in je pupil past
is subliem gezichtsbedrog…
beeld neemt geen ruimte in
Germaan
Photo Jelle Touw © 2017
Aan de Walhallalaan woont een moderne stadsgermaan, in het paradijs op aarde.
Jagen hoeft niet meer, de afhaalchinees wacht om de hoek en de ontdooimaaltijd zit in de vriezer als de dierbare herinnering aan die goeie oude ijstijd.
Geen rendiervel meer, geen gewei, maar wel gehuld in camouflagepak.
Zijn tamme wolfshond loopt braaf mee aan een soort van liaan.
Bij volle maan kan de Walhallalaangermaan de slaap niet vatten, zijn huiswolf huilt.
Hij herdenkt de gekapte reuzeneiken, de gevallenen die moesten wijken voor woongoden van gewapend beton.
De germaan offert zijn nachtrust op om Donar en Wodan gunstig te stemmen.
Heilig gelooft hij dat Freya hem zal verlossen.
Ze woont ergens aan de overkant van het Walhalla.
Neushuidigen
De huid van de Biroeanen bestaat uit zeer subtiel neusweefsel, zo ruiken ze precies waar ze moeten zijn. Binnen de evolutionaire stamboom valt de Biroenees in de categorie ‘neushuidigen’.
Zoals algemeen bekend is de neus de ‘zetel van de intuïtie’.
Feitelijk zit men in Biroe de godganse dag rond te neuzen terwijl men rustig blijft zitten in die zetel. Overal zit wel een luchtje aan.
Onberedeneerd weten ze van ongeziene hoeden en randen, vorken en stelen.
Ze ruiken van alles. Vreemd genoeg geven ze zelf geen geur af. Hun huid absorbeert alle aanwezige geuren als voedsel en informatie.
Ook hun hersenen wijken sterk af van die van andere wezens. Biroenese hersenen kruipen
geheel zelfstandig rond in het lichaam als een soort tongvormige slak. Het zijn moet direct geproefd worden zo lijkt het zintuiglijke idee achter dit wezen te zijn.
Over de zin van het leven heeft een onbekend Biroenese filosoof eens gezegd:
‘Het geurloze is goddelijk voor ons, zo subtiel is niets…
en het smakeloze proeven is ultiem, nergens mee te vergelijken…
de zin van het bestaan smaakt nergens naar, heerlijk! ‘
Holy Airways
Biroenian Holy Airways heeft geen luchtvloot,
geen luchthaven.
De Biroenezen zijn van zichzelf al vluchtige wezens, sommigen zelfs voortvluchtig.
Ze reizen door op te lossen waar je bij staat
en door zomaar ergens anders weer vorm en kleur aan te nemen. Die plek noemen ze dan ‘de plaats van aankomst’. De Biroenees deinst er niet voor terug om in een geheel andere gedaante te arriveren dan de gedaante waarin hij vertrok. Gedaanteverwisselingen zijn dus aan de orde van de zondag.
Volgens de tijdrekening van Biroe is er maar één dag, de zondag. Onze weekdagen worden daar als overbodig verwarrend gezien. Aan jaartelling doet men daarginds evenmin, ‘het jaar des onderscheids’ is afdoende om het huidige vrije tijdsgewricht van het voorgaande te onderscheiden.
Over de voortvluchtigen trouwens niets dan goeds.
Zij wensen buiten beeld te blijven om zo de nodige aandacht te vestigen op de tussenruimte die voor hen heilig is.
Holy Airways, boek nu uw vlucht!
Vers van het Veld
Jan Mankes
Verenstrand
Onze hond zag vaste grond
in het verenstrand.
Hij sprong vastberaden op de oever van dons
om een slokje water te nemen.
Het water slokte hem op, kopje ondergedompeld
klom hij aan wal.
Dat had hij niet gedacht.
Hard bewijs dat honden denken…
Vers van het Veld
Photo: Jeaup Lê Roi copyright 2017
Barsten
De heelheid moet kapot
om het weten te kennen
dat vleugels geeft
daarna leef je binnen
een andere schil,
onbreekbaar, zo fragiel
de schil van ruimte,
nooit breek je uit
dit openbaar geheime ei
ik mag barsten als ik weet
welke vogel dit ei heeft gelegd?