Het is een wijdverbreid misverstand dat Nederlanders dezelfde taal spreken.
Taal bestaat bij de gratie van heldere definities. Definities zijn afspraken over betekenissen. Wat verstaan we onder een bepaald woord? Eenzijdige afspraken leiden tot onenigheid over betekenis. Idealiter zou iedereen het over de gebruikte definities eens moeten zijn. Het probleem is dat wij nog niet geboren waren toen er voor ons beslist werd wat iets betekent of niet. Er is nergens een instantie waar wij de definitie kunnen aanpassen zodat wij ons kunnen vinden in de betekenis. Nu is er een chaos van tegenstrijdige definities waar niemand zich in kan vinden.
Een zogenaamd maatschappelijk debat is dan ook zinloos als er vooraf niet eerst eenduidige definities worden afgesproken. Zo niet dan kunnen wij onmogelijk dezelfde taal spreken. Dan blijven het schermutselingen met definities. Het hoogst haalbare is dan dat we het eens zijn over het feit dat we het nergens over eens kunnen worden.
De taal van het hart is veel doeltreffender…één blik, één aanraking en je weet: dit is voor de rest van ons leven helder. Hoe leer je de taal van het hart spreken? Zonder woorden, vrij van definities. Ga in de leer bij het roodborstje, bij een paard, desnoods een muisgrijze ezel…je hond, je kat… Het is dierbare taal van niemand.

Wij waren als volk niet meer dan een fragiel vaasje, oreerde de visionaire leider. Geen heilige graal waren we, maar een breekbaar leeg vaasje. Geld voor bloemen in het vaasje was er niet. We waren wel een mooi vaasje, dat was toch al mooi genoeg. Het rottende bloemenwater in het vaasje stonk wel akelig, maar van buiten waren we van een zeldzame schoonheid. Had niet elke beschaving ooit gepoogd om een fraai vaasje te worden? Musea stonden er immers vol mee. We moesten onszelf maar stevig vasthouden anders zou het vaasje kunnen breken. En mocht het onverhoopt toch sneuvelen dan zou het onze eigen schuld zijn. Dan bleven wij zelf met de scherven zitten. De leider had er alles aan gedaan om dat te voorkomen door dit inspirerende visioen te schetsen. Het was eigenlijk een oproep om ons vooral gedeisd te houden, om begrip te hebben voor de enorme zware taak die de leider op zich had genomen om alles aan de markt over te laten. De leider legde uit dat wij als kuddediervolk offers moesten brengen aan de wolf van de vrije markt. Alles moest wijken om ons denkbeeldige vaasje heel te houden. Latere beschavingen zouden ooit ons vaasje opgraven en zich verwonderd afvragen hoe zo’n verheven cultuur zomaar had kunnen verdwijnen.

Photo:Jelle Touw copyright 2018

Icarus 2.0 is een menselijke drone. Eindelijk kan de mens zelf vliegen naar de zon.
Op eigen kracht, op eigen denkkracht denkt de maker van de drone.
De definitie mens moest wel wat worden bijgesteld…naar beneden toe.
De maker heeft de inhoud van zijn bewustzijn laten copiëren, desgevraagd kan de drone louter juiste antwoorden reproduceren over de persoon die de maker denkt te zijn. De vogelveren en de bijenwas op de rug van Icarus zijn vervangen door propellers, veel efficiënter. Hij vliegt op zonne-energie rechtstreeks naar de zon net als Icarus uit de klassieke oudheid. Stel: Icarus smelt niet en hij landt uiteindelijk op de ‘huid’ van de zon……Wat Dan Nog?
Geen beperkingen kunnen accepteren is een ernstig geestelijke beperking.

Futiele fenomenologie van het Hek.

Taal is de afbakening van dingen, in benaming, in begrippen, concepten. De denkwereld wordt afgepaald …bepaald door taal.
Zo lijken we grip te krijgen op de wereld, zo denkt men zich een wereld toe te eigenen.
Ook claimt men zijn identiteit door zich met taal te onderscheiden van anderen.
Wil de neiging om zich te onderscheiden van anderen niet zeggen dat wij als essentie al identiek zijn met die ‘ander’? Waarom zou je die moeite doen als je die gegeven eenheid wenselijk zou vinden? Maar wenselijk of niet, het zijn is geen keuze, zijn is zoals het is, of we het leuk vinden of niet.
Het fysieke equivalent van die talige afbakening is natuurlijk het hek…het tuinhekje,
de prikkeldraadomheining, de tralies, de landgoedafrastering, de verdedigingswal, de gated community, de landsgrens. Zo bezien is de fysieke harde werkelijkheid een letterlijke afspiegeling van de taalverkaveling in de geest. Willen we de verdeeldheid begrijpen kijk dan naar de taalverkaveling die de buitenwereld inrichtte, een woud van hekwerken. En willen we daarna nog iets zeggen over de eenheid, over onze gemeenschappelijke essentie die ons onlosmakelijk verbindt?
Zwijg dan vooral heel langdurig. Elk woord zou de stilte van deze essentie verstoren.

Over het algemeen kan men wanen en spoken niet zo waarderen.
Dingen zien die niet echt bestaan staat niet erg in aanzien.
Mensen met waanbeelden worden meewarig bekeken, alsof ze waanzinnig zijn.
Ze hebben waanbeelden maar ze zijn dat natuurlijk niet, het subtiele onderscheid zit dus in hebben en zijn. Verbeelding, fantasie en denkbeelden zijn van hetzelfde illusoire ‘spul’ gemaakt als wanen en spoken. Wie denkt of zich iets verbeeldt ziet spoken, wie droomt ziet een waanwereld. Met andere woorden: als de inhoud ons bevalt dan noemen we het fantasie, creativiteit, verbeeldingskracht, wanneer het ons niet bevalt noemen we het een spookverschijning, gekte of waan. Potentiëel gevaarlijk gek zijn zij die ervan overtuigd zijn dat ze zijn wat ze hebben: bezit, status, verdienste. Het is geestelijk heel gezond om ze af en toe te zien vliegen als je maar zeker weet dat je dat niet bent. Realiseer je wat je allemaal niet bent en langzaam wordt helder wat wezenlijke natuur is.

Hersenen vertonen een grote gelijkenis met het darmstelsel, vond men in de vroege middeleeuwen. Gedachten en denkbeelden zouden door de hersenflora weer verteerd worden tot geestelijke mest. Het toont ons hoe heerlijk plastisch en organisch men toen nog dacht. Deze denkbeeldige mest diende dan weer als geestelijk voedsel die door de eigen bestaansgrond kon worden opgenomen om nieuwe producten van de geest te kweken. Zo verklaarde men ook hoofdpijn als zijnde buikpijn, hersenkrampen als gevolg van onverteerbare gedachten of wanen. Het is maar de vraag of wij inmiddels zoveel beter inzicht hebben gekregen dan deze boeren benadering.
Het hoofd als composthoop zie ik nog steeds als een vruchtbare visie. Vruchtbaarder dan de mens zien als een zielloze machine, die beter geprogrammeerd dient te worden en om voort te leven verdovende middelen nodig heeft. Meditatie is een mestvaalt waaronder langzaam vloeibaar goud wegsijpelt in de bodemloze bestaansgrond.

Ben ik nou gek of is de wereld gek geworden?…klinkt er steeds vaker.
Daar zit de aanname in die meent dat de wereld ooit ‘normaal’ was of zou moeten zijn? Stijgt de wereld niet boven gek of normaal uit? Noem eens op wat de wereld niet is en het maakt er onmiddellijk deel van uit. Er is geen criterium. De wereld kan niet gek of gekker worden. Mensen kunnen gek worden, als ze er eerst vast van overtuigd zijn dat ze doodnormaal zijn. Het denkbeeld dat je normaal bent is een soort Stockholmsyndroom, je wordt in gijzeling gehouden door het gangbare. Het ‘losgeld’ dat geëist wordt is dat je de resterende tijd van leven even normaal doet. Wie daar in tuint zit voor zijn leven vast. Elk wezen is een wereld op zich, een besloten feestje van de zintuigen. Niemand is jarig en het blijft feest…wie begrijpt zoiets?

Mensen zijn samenzweerderig. Achteraf maken ze verhalen over wat, hoe en waarom iets zus of zo gebeurde. Of vooraf verhaalt men van beren op de weg. Er is geen einde aan de verhalen. De mens kan kennelijk niet zonder ondertiteling bij het ervaren van het leven, zo weinig begrijpt hij ervan.
Let wel, de zinvrije versie zonder betekenis is ook een samenzweringstheorie…het toeval heeft alles ‘gedaan’. Uiteraard is ook deze hypothese is onbewijsbaar, want je kunt moeilijk niemand verantwoordelijk stellen voor geen plan. Hoe bewijs je de schuld van een niemand die geen sporen heeft nagelaten? Geen kenmerken als bewijs, dat kan alleen maar verwijzen naar de diamantsoetra. Dit zou echter betekenen ‘einde verhaal’… Leven zonder ondertiteling.