Ladder

Wat is het heelal, een hele diepe put of een vuiltje in je oog?
Er komt geen echo terug. De bodem hier ligt bezaaid met ladders. Navolgelingen van Wittgenstein lieten ze achter zich vallen. Als je boven bent…gooi dan de ladder weg waarmee je omhoog geklommen bent, dat was zijn advies om verder te komen. De taal zelf zou later een overbodige ladder blijken. Alleen had de filosoof geen taal meer over om ons dat mede te delen. Hij kwam terug van zijn allereerste inzicht.  ‘Waarover men niet spreken kan mag men nooit zwijgen’. Het spreekt zo vanzelf om totaal te zijn. De mens die dit niet kan aanvaarden beschadigt zichzelf. Heelheid is te confronterend, dat je niets bent en alles omvat.

Rug

Ik ben een barbaar, omdat ik hier door niemand verstaan word.

Uit Ovidius, Metamorphosen.

Waar je ook komt als eenling die de plaatselijke taal niet spreekt, daar ben je een barbaar. Hetzelfde geldt voor degene die dingen heeft meegemaakt die buiten de ‘normale’ dagelijkse orde vallen. Niemand kan daar een verbinding mee maken of een voorstelling omdat soortgelijke referentie ontbreekt. Zo zal de meerderheid altijd de minderheid definiëren als afwijkend, de eenling als barbaar.
Dit is ook het probleem van de soldaat die het slagveld overleefd heeft. Met medailles onderscheiden kan hij eenmaal veilig thuis aan niemand uitleggen wat hij daar heeft meegemaakt. Alleen zijn hond begrijpt hem, die is afgericht om hem rugdekking te geven. Permanent houdt zijn hond in de gaten wie of wat hem van achteren zou kunnen belagen, terwijl hij probeer te doorgronden voor welk strijddoel hij zich heeft
laten gebruiken.

Tam

Het dure luxe-gebakje maakte je maag van streek.
Ze hadden een verrassing voor je bedacht die je vreesde.
Zo meteen moest je heel erg blij doen, waar je tegenop zag.
Het was een bloedmooie papegaai voor je verjaardag, een albino Ara.
Ze vonden je zo’n eenzaam kind. Dan had je tenminste wat aanspraak.
Het dier sprak geen woord en verzette zich steeds minder lijdzaam tegen
haar gevangenschap. Ze krijste het huis bij elkaar. Riep ze om een partner?
Toen ze na een beet werd opgehaald door de dierenbescherming sprak de vogel
bij wijze van afscheid: ‘Verrrdommme, zegwat Krrreng!’
Je kreeg een afkeer van dierentuinen die ieder dier tot eenzaamheid veroordeelden in kale hokken. Later op bezoek in de tropisch wilde natuur kreeg je een open wondinfectie. Je gruwde dankbaar van het ongedierte, de maden die je wond schoon aten. Toekomstige vliegen.

File

‘Vissen gaan zwemmend naar hun werk’, vertelde mijn vader toen we in de file stonden. Het zou mijn eerste schooldag worden op kleuterschool ‘de Donderkopjes’.
‘Wat doen ze daar dan de hele dag’, vroeg ik. We waren net verhuisd en al een kwartier te laat.
‘Eh,….waterhuishouding, opslag en archivering van waterzaken…’ ,zijn grote handen werkten de geheime waterwereld puntsgewijs af. Het verkeer kroop slaksgewijs over het asfalt. …Of ik wel wist dat er enorme waterpakhuizen lagen daar onder water en administratiekantoren waar men tot op de druppel nauwkeurig achter de komma rekende. Ik wist nog niets van rekenen. ‘Wat is een komma?’, vroeg ik.
Het bleef lang stil. Hij keek op zijn horloge en even schichtig om zich heen en in de achteruitkijkspiegel. Plots keerde hij de auto met een scherpe bocht op de andere weghelft. We zaten meteen op de terugweg. We zoefden naar huis. Deze school was niet de juiste plek voor mij. In de paar maanden tot de zomer vonden we geen school. Thuisonderwijs. In een zomervijver liet hij mij later de donderkopjes zien. Wist ik meteen wat komma’s waren. De hele bodem zag zwart, samengeschoold. Nu nog, wanneer ik een rekening krijg is het eerste wat ik zie de komma.

Boom

Waarom bomen vele miljoenen zaadjes afgeven. Bomen houden van muziek.
Van al die vergeefse zaadjes ontkiemen er hooguit drie.
Voortplanten is dus bijzakelijk, bijvangst. Nee, de boom is een muziekfabriek.
Vandaar die overvloed aan zaaigoed. Elke vogel heeft zo z’n voorkeur voor het zangzaad van een bepaalde boom. Na het eten beginnen ze proef te fluiten in de kruin van de boom, net zo lang tot de melodie volledig op smaak komt. De schoonheid van het vergeefse. Bomen zijn ruimhartig in vergeefse schoonheid. Het lied van de ongeboren bomen. Zonder vogelzang zouden we al lang zijn overwoekerd door het hout.

Stank

Always look on the bright side of life, for heavens sake.
‘Kijk eens naar die prachtige kleuren aan de hemel, mijn kind.’
‘Vergeet maar even dat ze ontstaan door de luchtvervuiling….nee, wat zeg ik, dankzij de luchtvervuiling, negeer de stank en geniet van de kleuren.’

Think positive, ignore the negative…a smile sells better!
Positief denken maakt meer kapot dan algemeen gedacht wordt.
Het lijkt zoiets moois, zo positief, maar het is meestal een gladde strategie om de ongemakkelijke werkelijkheid niet te moeten zien, laat staan erkennen.
De negatie van gebeurtenissen uit het verleden heeft altijd een beslissende invloed op het heden.
Vergelijk het met een familiegeheim, bv; een dood kind dat verzwegen wordt.
Het geheim in het gezin is permanent voelbaar, de spanning te snijden.
Degenen die onwetend gehouden worden lijden dagelijks aan die spanning,
zonder te weten waarom ze voelen wat ze voelen, hun directe ervaring wordt ontkend. Het is een beproefde methode om mensen gek te maken.
‘Je ziet dingen die er niet zijn!’

Als dit op microschaal al zo werkt, hoe werkt dit dan door op de macro-schaal van bv; een volkerenmoord? Zonder erkenning van de werkelijke geschiedenis kan er nooit voortgang worden gemaakt. De stank van de leugen blijft hangen. Een land dat zo met zijn onverwerkte verleden omgaat maakt zijn bevolking geestelijk ziek. Positivity stinks.

Kind

Elk Kind wordt als indiaan geboren. De definitie van indiaan is simpel: Natuurmens.
Direct na de geboorte wordt het al vervreemdt van de eigen natuur.
Het leert zorgvuldig om niet naar het lichaam te luisteren, om het te wantrouwen.
Het Kind wordt verteld dat het geen ziel heeft, dat de natuur iets is om te onderdrukken, te overheersen, uit te baten als een kolonie.
Het Kind komt sowieso al in het reservaat ter wereld en dat reservaat is in alles het tegendeel van natuurlijk. Het Kind leert luisteren naar het kunstmatige, het wordt subtiel geforceerd dingen aan te leren die tegen zijn natuur in gaan. Het leert strategieën die zouden helpen om te overleven. Het leert een heel speciale geschiedenis over zijn voorouders die vertelt:
“Luister nooit naar een indiaan, want in de geschiedenis heeft nog nooit iemand geluisterd naar wat een indiaan te zeggen heeft, want indianen hebben niets te zeggen in deze ‘nieuwe wereld’ ,als ze wel iets te zeggen zouden hebben dan zouden ze het wel hebben gezegd…ze hebben geen geschiedschrijving, er is ons niets over bekend……!”
Na deze opleiding wordt het Kind gedwongen eenzijdige afspraken te ondertekenen, die hem verder dresseren, om hem af te richten op een koloniale maatschappij waar hij als een voorlopig bruikbaar radertje in mag gaan meedraaien op de plek die voor hem wordt bepaald. Levenscyclus voltooid.
Kijk naar de natuurvolken die het onmogelijk gemaakt wordt om nog volgens hun eigen natuur te leven, daar is zelfmoord onder jongeren de belangrijkste doodsoorzaak. De jeugd die voor koloniale terreur vlucht zoekt verdoving voor de pijn van het vervreemd zijn. Het Kind raakt verslaafd aan verdoving, drank, drugs en antidepressiva
Deze indianen bevolken onze wereld. Je hoeft niet ver te zoeken in de spiegel.
Het Kind is de laatste indiaan in ieder mens.

Dak

Stel je voor als jonge monnik geboren op schoonste dak van de wereld,
wit als het derde Poolgebied. Je bent met hart en ziel toegewijd aan die
prachtige traditie van eeuwenlang geestelijk onderzoek, door alle domeinen heen.
Van het voorgeboortelijke tot voorbij de dood en daarna. Een enorm geschenk van een
natuurvolk aan de rest van de mensheid. Dat onderzoek heeft een psychologie voortgebracht die de westerse verre overtreft. Het geschenk wordt zorgvuldig genegeerd.
Je land wordt ingenomen, je taal wordt verboden, je cultuur vernietigd, je geestelijk leiders worden vervolgd als misdadigers, je kloosters worden gesloten. Geen enkel land op de wereld dat de moed heeft om de autonomie van jouw volk te erkennen.
Doet dat niet denken aan die andere natuurvolkeren die systematisch werden uitgemoord, de Noord- Amerikaanse indianen, de Australische Aboriginals?
Wat rest je dan, als geweldloosheid je heilige overtuiging is?
Je kunt niet vluchten of voortgaan als levende dode. Je kunt hooguit blijven waar je bent, je plek innemen en je laatste statement geven, de uiterste consequentie van de transcendente visie.

Je gaat zitten in het stof van het marktplein in lotushouding, je overgiet het lichaam met goedkope benzine, met een plastic weggooiaansteker steek je weloverwogen het lichaam aan als een nutteloos geworden voertuig. Je ziet het voertuig opgaan in vlammen, in vol bewust zijn.

Diep

In Llasha steken jonge monniken zichzelf
in brand als laatste geweldloos statement.

Honderachtenvijftig bodhisattva’s verlieten
deze doofstomme, blinde, vereelte wereld.

Zelfs Lama’s staan machteloos tegenover
zoveel vastberadenheid en doodsverachting.

Ik kan niets dan diep buigen voor deze ongeboren
Boeddha’s , voor de lichaamsloze staat van zijn.

Naam

Zodra iets een naam krijgt lijkt het echt te bestaan. Dat is een wonderlijk gegeven. Naam schept de waan van werkelijk bestaan. Zelfs bij tastbare dingen is een naam
niets meer dan een afspraak. Het gebruiken van die naam geeft een misplaatst
gevoel van grip, van begrijpen. Hoe meer mensen het zo noemen hoe meer grip er
lijkt te zijn. De illusie van begrijpen wordt zo versterkt.
Sommigen worden helemaal wanhopig als ze iets niet begrijpen. Pas wanneer je ze duidelijk maakt dat er niets te begrijpen is maar dat het slechts een gemeenschappelijke afspraak is die je kunt aannemen kunnen ze het loslaten.
We begrijpen dan waar de woorden naar verwijzen, maar datgene waar het woord naar verwijst begrijpen we meestal niet. Wat is begrijpen?
Wat het ook is, taal is geen hand die werkelijk grip kan hebben op het ontastbare.
Het tastbare is leuk speelgoed, maar het draait altijd om het ontastbare.