Hoewel de plafonds hier smeken om te worden gewit is de nacht mij eigenlijk wel wit genoeg. Dankzij de lekke fietsband die geplakt wil, loop ik liever.
Ook al vraagt het stof om een zuiger toch hou ik van de vlokken die tot stofwolkjes omrollen in de hoek van mijn bovenkamer.

Ondanks moeren die moeten worden aangedraaid, staat alles duurzaam op losse schroeven. Mijn schoenen willen nooit meer gepoetst, ze zijn al gelukkig, vegetarisch & synthetisch. Het geheugen dient wellicht eens opgefrist, maar toe bespaar mij de nostalgie, wat is er frisser dan het onbekende.

De heg mag dan misschien gesnoeid, maar ten diepste verlangt natuur verwildering, zorgvuldige verwaarlozing is adequaat beheer. Deze levensweg ligt hier duurzaam ongeveegd, toch blijft de kin ongeschoren. Om schoon schip te maken heb ik voor altijd eens het geestruim geleegd. Achterstallig onderhoud is een terecht gezonken schip.

Soms is zinken tot op de bodem de enige manier om nog vooruit te komen.
Wat echt wil blijven onderhoudt zichzelf, het natuurlijke weet zich te handhaven. Wat afvalt komt terug in de kringloop. Een mens is geen onderhoudsmonteur.