Niemand wist dat ik als amateurpantheïst ter wereld was gekomen, ikzelf ook niet. Amateur, een ander woord voor liefhebber, leven is een liefhebberijtje. Op ‘de school met de Bijbel’ leerde ik kijken hoe alle kinderen hun ogen sloten. Het verwonderde mij want er was zoveel te zien.
Bijvoorbeeld de lerares die keek of iedereen zijn ogen wel dicht had. Mij keek ze doordringend aan, het drong niet tot mij door.
Als zij haar ogen open hield waarom mocht ik dat dan niet zien?
Ik deed mijn ogen op een kiertje en zag dat zij in het gebed haar ogen sloot en het hoofd boog, ze gaf het op, zodat ik weer vrij kon rondkijken.
In iedere volgende klas herhaalde dit kijkritueel zich, de ene onderwijzer zag meer door de vingers dan de andere, uiteindelijk moesten ze capituleren. Het is een bijzondere ervaring om als enige wakker te zijn in de donkere nacht,
al één op de wereld, je ontdekt dat zelfs de donkerste nacht licht is, het licht van zicht. Mijn leraar zag dat ik een afvallige bleef en gaf mij op.
Andere kinderen die stiekum keken zagen mij: ‘Meester, hij kijkt!’ ‘Hoe zag je dat dan?’
‘Sorry meester’
Gaandeweg zag ik steeds meer pantheïsten rondkijken, dat schiep een band. Pantheïsten kijken tot er niets meer te zien valt en dan nog… Uiteindelijk zat de hele klas naar een biddende meester te kijken, fascinerend. Alsof hij poseerde voor een beeld.