Immer verse zon glundert lente
door oogleden van ‘n moeizaam
ontwakende winterslaapgenieter,
wie herinnert zich ternauwerdood
zijn naam en zet de bloemetjes
buiten westen, het tuiniert hier
als ‘n gekke lekke gieter, vogels
werken zich sierlijk in de nesten,
op het nieuws fluiten de kogels.


Ons hondlief, wie kent haar niet?
(Calabrese modderprinses Arancina)
ze laat zich niet kennen…als je ziet

hoe ze vredig het gras afgraast
en plots alle motorbeesten afblaft
laat ze zich zomaar niet sussen

al wat langs suist en voortraast
scooters, vliegtuigen, autobussen
krijgt terechte blafsalvo’s om de oren

ze jaagt de lafaards op de vlucht,
barbaars geronk trekt ze slecht
mij trekt ze wel en zeer geducht

van mij ze trekt zich niets aan
geheel terecht, in een vloek en
een zucht is het voorbijgegaan

Roer maar niet meer
in dat glas met modder.

Hou op met ploegen,
stop met dat omspitten
van organische orde.

Staak het gealfabetiseer
van onnavolgbare
geniale chaos.

en zeg je van de natuur
te houden….

maak je dan in hemelsnaam
eens onzichtbaar
als ‘n boomschorskever

en roep niet steeds
hoe stil het hier is


Het was op een dag als vandaag

dat de wereld verdween…

Niemand werd wakker in het donker

want ook duisternis was

nogal rigoureus vertrokken.

Niet dat er licht was…

want ook datgene

scheen schitterend afwezig.

Waar waren dan die tienduizend

dingen gebleven?

vroeg niemand zich af…

Ooit zo netjes per stuk verpakt in

hun eigen benaming van taal…



Amusement heeft te vaak
die ondraaglijk hoge
vervelingcoëfficient factor 8
wie bedacht de aanname
dat we permanent
vermaakt willen worden…

***

Opvattingen over wat normaal is
bestaan voornamelijk uit het niet
toelaten van onwelgevallige informatie.
Wat niet van pas komt krijgt
het stigma abnormaal.

***

Zijn laatste herinnering was
dat alles was vergeten,
als een leeggelopen
springkussenluchtkasteel…
Vervolgens begon hij
ongevraagd & analfabetisch
op te sommen wat er allemaal
aan zijn aandacht zou zijn
ontsnapt om zijn luchtkasteel
nog wat overeind te blazen

***

Goden waren nogal goedgelovig.
Geloofden ze nu echt in ‘de mens’
en dat de ‘mens’ echt bestond?
Hoe naïef kon je zijn, al scheppende
met dat toverstafje van taal?
Of bevat dat goedgelovige in het goede
een scheppend principe?

Zijn wij hier gevangenen?
Zitten obers hier als cipiers
om vliegen te vangen en
in onze soep te strooien?

Om ons zwartgevleugelde
uitspraken te ontlokken?

“Ober, er zitten weliswaar
veel vliegen in mijn soep
maar ik mis nog wel ‘t haar
dat zo prijkt op de kaart…
of doe anders die zaag
in de taart…”

Gelukkig heeft elke ober
zijn schaar paraat en knipt
wat kapsel van tafelgasten
hij strooit het spul discreet
als garnituur denkend wat
wat ben ik toch een lul dat
ik die kers op de taart vergeet.

Dankbaar lepelen we het sop
volgende gangen staan al klaar
vijf sterren, het eten kan niet op
ook de rapen blijken supergaar!
En of ‘t gesmaakt heeft mensen

“Ach, waar ‘t naartoe gaat daar
is het toch ook nogal donker…”

Verder valt er weinig te wensen.


Korte bijscholingscursus
voor alle mensen zonder piano
die piano willen leren spelen…

Om te zwemmen heb je:
1) water nodig.
2) geen teiltje, maar een diep bassin
vol met van die natte zooi,
een zee voldoet ook.
3) het hebben van een lichaam is een
harde voorwaarde
4) een lichaam dat niet wil verdrinken
5) de ziel van dat lichaam moet liefst
een flinke dosis koudwatervrees
hebben… om eenmaal het hoofd
bovenwatertrappelend ten volle te
kunnen genieten van het vocht.
6) Is er geen ziel, begin er niet aan
men wordt er alleen maar nat van.

Denk bij het lezen van deze tekst
bij de watergerelateerde woorden
steeds aan een goedgestemd klavier
dat, even voor de goede orde, binnen
handbereik fysiek aanwezig moet zijn.

Tip: deze summiere instructie is
op vele andere praktische zaken
van toepassing. Doe er vooral,
geheel vrijblijvend uw voordeel mee!

Antwoorden op veelgestelde vragen:

-Nee, handdoeken zijn niet nodig.
-Zwemkleding evenmin.
-Het afzwemmen op de piano gaat
altijd met kleren aan.
-Zonder ziel begin je beter nergens aan.

Er staat een permanent straffe wind,
allerlei vuil & rotzooi waait in je gezicht

Je dacht je achter dit scherm veilig
deze speelplaats werd oorlogsgebied

veranderend klimaat vraagt noodweer
alleen schermloos biedt bescherming

de stekker eruit, beeld op zwart
nooit meer opladen, downloadloos

het offlineparadijs kan niet vervangen
‘t was allemaal niets dan surrogaat


We bleven maar denken
‘we zijn zo lekker onderweg’

Het gaspedaal werd niet
losgelaten, de vaart erin

de rem bleek onderweg
steeds knap gesaboteerd

de te lange remweg was
geen overweging waard

luister maar liever niet
naar de dolgedraaide motor

het is pas ruim vijf over twaalf
voor het grondpersoneel

voorzien van alle gemakken
reizen we riant naar daar waar

alle vluchtwegen ophouden
in de wetenschap dat we

te voet verder moeten op
naaldhakken door het moeras

ten einde aan de overkant
gewapend met nagelschaartjes

de eeuwige jachtvelden keurig
tot gazons te millimeteren zo dat

de goden kunnen golfen eeuwig
strevend naar ‘a whole in one’