Een straatfilosoof met vechtsportachtergrond en paardestaart draait zijn project op een achterstandsschool in Rotterdam.
Hij heeft ervoor gevochten om de kinderen — jongens en meisjes — judo te leren, ravotten op school.
Fysieke expressie en impressie, uitdelen en incasseren binnen veilige grenzen.
Zo heeft hij zichzelf ook uit de goot gevochten.
Een ongeslepen edelsteen, en waarachtig.
Naast de vechtlessen: met de kinderen koken en groenten verbouwen in de schooltuintjes.

Hij filosofeert met ze, leert ze filosoferen, alle aspecten komen zo aan bod.
De resultaten zijn onmiskenbaar.
Hij runt zijn levensschool voor drie jaar.
Al zijn projecten duren drie jaar.
Drie klappen en hij heeft je gevloerd.

Discipline is zijn overleving.
Wat hij leerde van martial arts?
Het zwaard in de schede houden.
Je kracht leren kennen, je grenzen, beheersing.
Verbaal is hij ondiplomatiek, confronterend eerlijk.
Recht voor z’n raap.
Regelmatig zijn de rapen gaar met het management.
Dat is dan wat het is.
Dan eten we rapen.
Het is de mooiste didactische benadering: wat er hier en nu aan de hand is als lesmateriaal gebruiken.

Wat het meest voor de hand ligt is een buitenkansje dat je moet aangrijpen.
Het ligt er niet voor niets.
Zo komen betrokkenheid en inzet als vanzelf naar boven.
Wat er te leren valt vertelt spontaan z’n eigen verhaal.
Het materiaal is de leerkracht.
De krijger vecht tegen zichzelf om zich te leren beheersen.
Een krijger kan veel geven.