Beng! Gat, dove oren

Feestvieren gaat soms gepaard met ritueel geweld.
Wint de ene club van de andere, wat regelmatig gebeurt, dan gaat het straatmeubilair eraan.
Verliest de andere club van de ene, hetzelfde verhaal.
Kerst en Nieuwjaar worden met veel vuurwerk gevierd, met veel oor- en oogletsel.
Siervuurwerk is erg mooi, zolang er niet gericht mee wordt geschoten.

Knalvuurwerk heb ik nooit begrepen.
Mijn vriendjes kochten atoombommen die zij in straatmeubilair tot ontploffing brachten.
Het verlangen om zo hard mogelijk te knallen, te exploderen?
Het valt in dezelfde categorie als zo heet mogelijk eten, zoveel mogelijk drinken, zo hard mogelijk… zo vaak mogelijk… zo hoog mogelijk… zo groot mogelijk.
Zou het uit het land van de onbegrensde (ongewenste) mogelijkheden komen?

Chinezen verjagen de kwade geesten.
Kwaad met kwaad vergelden is dus niet alleen een oudtestamentische traditie.
Opgeruimd veegt de Chinees de volgende dag de rode resten van het kwaad bijeen voor een schoon begin.

Als kind maakte ik de explosie mee van de Shell-raffinaderij in het Botlekgebied, onder de rook van Rotterdam.
Zo vond ik de kwade geest in mijzelf.
Na een gigantische knal stond ik midden in de nacht voor het raam te kijken naar de vuurrode hemel.
Het raam werd naar binnen gedrukt door de luchtdruk.
Alle ruiten waren gesprongen, behalve de onze.

Mijn moeder was meteen in paniek.
Ik moest haar troosten, terwijl ik inwendig genoot van de oorlog die eindelijk was uitgebroken.
Wat een opluchting, eindelijk een reden: de onderhuidse oorlog binnen ons gezin had plots een uiterlijke rechtvaardiging gekregen.
Ik verlangde naar een heldere verklaring voor het constante gevoel van onveiligheid.
Die ondefinieerbare, dreigende spanning.

Het bleek uiteindelijk helemaal geen nieuwe oorlog.
Teleurgesteld stookte ik mijn vuurtjes op het braakliggende terrein waar de munitieopslagplaats van de Duitsers was opgeblazen.
Er zouden nog resten kunnen liggen van oorlogstuig…

Met mijn kwade geest gaat het goed.
Hij is zo kwaad nog niet als je hem goed leert kennen.
Ik zie hem wel eens gewoon in de zon — het mooiste vuurwerk — zitten.
Op het straatmeubilair.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *