De Noorse norse topcoach Gunnar Birhammer was zelf duidelijk veel te dik. Als een vadsige beer liep hij langs de sintelbaan, naast het bad of hing aan de touwen van de boksring.
Hij zei niet veel, maar als hij sprak dan brulde hij als een wild dier oneliners. Er ging dan een siddering door het hele trainingskamp.
Niemand wist precies in welke sport hij ooit had uitgeblonken, kogelslingeren?
Birhammer had de naam all-round te zijn en coachte alle disciplines die aan zijn onmenselijke eisen konden voldoen.
Wat hij precies ‘deed’ met zijn pupillen bleef raadselachtig, maar hij was keihard met zijn granieten grijns.
Wie te laat kwam kreeg domweg een klap voor zijn kop of meerdere klappen.
‘Hoe kun je een toptijd bereiken als je niet op tijd bent om te vertrekken?’ brulde hij als rechtvaardiging.
Wie na de klappen enige verontwaardiging liet blijken kon meteen vertrekken. Blijmoedig incasseren was de ongeschreven wet om de eer te mogen proeven om te mogen trainen onder Birhammer.

‘Incasseren is mijn geheim, wie deze klappen van mijn zweep niet kan verwerken wie kon dan straks de klap aan als hij slechts tweede wordt of nog erger?’
‘Ik eis van mijn atleten dat ze de slechtste verliezers zijn, daar begint het mee!’

Zelfs als je won stond Gunnar je bij de finish op te wachten om je een klap te geven, right in the face:
‘Niet indutten nu, niet verslappen, wakker blijven’, je bent maar een winnaar, sul!’

‘Sport is een ladder!’ onderwees hij ongevraagd aan de verzamelde sportpers: ‘Het gaat alleen om de hoogste sport van de ladder, de ladder zelf leidt nergens toe, alleen een recordtijd is de hoogste sport, daar beginnen we, dat is onze laagste trede, anders kom je nooit hogerop!’

Soms sloeg hij een beetje door met controversiële uitspraken als; ‘Angst is snelheid, doodsangst is een toptijd’
Maar de resultaten stelden hem in het gelijk.
Bij elk nieuw wereldrecord stond er in chocoladeletters in de krant: ‘DE BEER SLAAT WEER TOE!’