Levenskunst is de enige echte kunst voor de scheefgeaarde Biroenees. Ze geven niets om een afbeelding of een standbeeld, domweg omdat deze dingen niet leven.
De Biroeaan is zelf de belichaming van kunst. Anders gezegd: er is geen scheiding tussen kunst en zijn.
Kunst zien is kunst zijn. Leefkunst.
Zo bezien is er ook geen scheiding tussen voortplanting en kunst. Evolutie is de meest verheven expressie van kunst. Geboren worden is verheven zijn.

Musea zijn in Biroestan niet te vinden.
Het concept van een klinisch museale ruimte, kil en wit als een vrieskist kennen ze daar niet.
Gelukkig maar, want daardoor bevindt kunst zich nergens niet…

Opmerkelijk is dat ze dus ook geen woord voor kunst hebben, zoals ook sommige tropische landen geen woord hebben voor ‘het weer’, omdat het altijd mooi weer is.
Ik vroeg mijn vriend Wombazi naar Biroenese kunst en de betekenis ervan binnen de maatschappij…
Wombazi begon breed te grijnzen en antwoordde door op zijn drie voetjes een eigenaardig dansje uit te voeren, terwijl hij door zijn neus het Biroenese Volkslied floot.
Duidelijker dan dat kon hij het niet uitdrukken.
Ik knikte instemmend.

Een van de raarste dogma’s in de kunst is wel dat kunst stabiel moet zijn, onveranderlijk. Dit dogma druist in tegen de fluctuerende aard van de Biroeaan. Alles verandert, ontwikkelt, vergaat, verschiet van kleur, neemt andere vormen aan…!
Waarom zou kunst geconserveerd moeten worden, zodat het vooral niet verandert?