De kat las voor aan haar buurjongen.

“‘Het gaat om vertrouwen,’ zei de heks tegen de boze wolf in schaapskleren. ‘Drink het drankje nu maar gewoon op, het is voor je eigen bestwil!'”

Ze moest op haar kleine buurjongen passen.
Er mocht niets met de muis gebeuren, zo hadden vader en moeder muis haar op het hart gedrukt.
Goed oppassen dus!

“Waarom zou die wolf een heks vertrouwen?”, vroeg de jonge muis.
“Vertrouwen is goed, en blind vertrouwen is nog beter. Vertrouwen dat alles precies goed is zoals het is,” zei de kat.
“Maar waarom dan?”, vroeg de jonge muis.
“Omdat je het erger maakt dan het is als je niet vertrouwt,” legde de kat uit. “Daar zijn sprookjes voor, om je vertrouwen te leren.”

Steeds aan het einde van een sprookje leek de kleine muis te slapen.
Maar zodra de kat wilde zeggen ‘en ze leefden nog lang en gelukkig’, deed de kleine muis één oogje open en zei: “Ik vertrouw het nog niet helemaal, vertel nog maar een sprookje.”

De oppaskat beloofde er nog één voor te lezen, de laatste dan.
Dit ritueel herhaalde zich net zo vaak tot de kat zelf in slaap viel, bovenop Het Grote Sprookjesboek.
Vervolgens kroop de kleine muis stilletjes uit bed en liep naar de voorraadkast om een stukje kaas te proeven.
Daarna maakte de kleine muis de voorleeskat wakker door zachtjes aan haar snorhaar te trekken.
De voorleeskat schrok verstoord wakker en schaamde zich omdat ze niet goed had opgelet.
Er had van alles kunnen gebeuren met die kleine.
Om het goed te maken las ze nog een sprookje voor.
De muis genoot in blind vertrouwen.