Mijn lichaam begon een beetje te slobberen als een afgedragen maatpak. Er kwamen al kreukels en vouwen in, de haargrens ging wijken, wondjes genazen traag. Ik bezag mijn lijf als de uitgelubberde huidzak in de surround badkamerspiegel van het luxe hotel
Onderweg naar het vliegveld besloot ik, impulsief als ik ben, om terplekke een nieuw
lichaam aan te schaffen bij Mensmodemagazijnen. Opeens was het mij glashelder, zo kon ik toch niet in New York verschijnen en zeker niet op een congres over ‘personal branding’. Ik moest nu maar eens met mijn tijd mee gaan anno 2070.
Iets herinnerde mij dat er in de taxfree-area van de vluchthaven een filiaal was van de lichaamsketen, de onbemande taxi bracht mij.
Eerst moest ik mijn oude lijf laten taxeren op mogelijk hergebruik van organen, dat nam in de bodyscan slechts luttele seconden in beslag. Een discrete bodyshop-assistant liet mij de lichaamscollectie zien. De meesten waren al decent aangekleed.
Na lang dubben viel ik toch voor het donkergetinte lichaam, de glanzend satijnen gloed van de huid beviel mij. Of ik het meteen wilde aanpassen, vroeg de body-assistent.
‘Natuurlijk, over een uur vertrekt mijn Airtube-vlucht’ , zei ik, ‘dan kan ik er nog even in wennen!’
‘Ja, als u zich eerst even inleeft met een mega cappucinetto in de coffeecorner dan draagt het wel zo prettig’, raadde hij mij aan.
Hij vroeg mij plaats te nemen in de Transitionchamber…een soort hogedrukcapsule die mijn lichtlichaam in één flits zou overbeamen naar het nieuwe lijf.
Het was een flitsende ervaring waarvan ik nu nog de bruisende nawerking voel.
Vol statische energie arriveerde ik in het nieuwe lichaam…het voelde warm en soepel, alleen de mond sprak wel erg onwennig alsof het naar een bepaald accent stond.
De geschatte marktwaarde van het oude lichaam werd in mindering gebracht op de
aankoopsom. Verder werd ik nog attent gemaakt op de mogelijkheid van body-lease, waarbij het lichaam juridisch in bezit bleef van het bedrijf, eventueel onderhoud was dan bij de leaseprijs inbegrepen. Met onmiddellijke vervanging van het voertuig bij plotselinge calamiteiten waar ook ter wereld. Ik zag ervan af omdat men levenslang aan zo’n contract vastzit en zelfs langer dan dat.
Bij aankoop kreeg ik een ouderwets zeepje kado, om het lichaam een beetje gevoel van eigenheid te geven, maar lichtte de verkoper toe: ik moest mij wel eerst grondig in en uitleven voor ik de zeep zou gaan gebruiken. Bijkomend in de Airtube stuurde ik mijn vrouw een 3D-maquette van mijn nieuwe voorkomen, binnen tien minuten zou ik in New York zijn. Ik snoof bij aankomst stappend uit de airtube de Amerikaanse lucht diep in, alles rook nieuw met mijn verse neus. Het stonk zelfs een beetje naar nieuwigheid, zoals vroeger een nieuwe auto.
Asimov, eat your heart out!
Wat een geweldig SF-verhaal, Bor.
‘Ik moest me eerst wel grondig in- en uitleven’ … hoe kom je erop.
Het zoveelste verhaal dat verfilmd zou moeten worden.
Ik heb gefascineerd zitten lezen.
Nu eerst even bijkomen met een cappuccinettootje.