Hier licht een veertje op in het licht, alleen.
Ontvallen aan een waterdicht verenpakje met drijfvermogen.
O ja, het kan ook nog vliegen.
In z’n eentje is het al betoverend.

Efficient, licht, vochtbestendig, drijfvaardig, isolerend, aerodynamische draagkracht.
Onze technologie kan zoiets imiteren en met veel technische hoogstandjes kunstmatig realiseren.
(Zou dit een verklaring kunnen zijn voor onze kunstmatige kunst, die een compensatie is voor het onvermogen om ons direct fysiek waar te maken?)

De natuur echter laat een levend wezen zichzelf vormgeven en aan heel specifieke eisen voldoen.
Dieren maken zichzelf waar, ze materialiseren in hun eigen fysiek de meest verfijnde aanpassingen.
Onze technologie is op kennis en intelligent handelen gebaseerd.
Wat dieren ‘doen’ zou zomaar ‘at random’ ontstaan, mechanistisch en zonder sturende, vormgevende intelligentie…

Een donsveertje bestaat zelfs weer uit honderden haarveertjes met veertjes die op elkaar inhaken.
Zo boven zo beneden.
Perfectie van het detail.
Een apart veertje heeft iets dingachtigs, ook dat is maar de vraag, hoe dood is een ding?
De hele eend is in ieder geval geen ding.
En de hele eend is meer dan de som der delen, een levend wezen.

Elk deeltje toont onder de microscoop geniale details.
Het goddelijk woont in de details, anoniem.
In dit geval in de streepjescodetaal van moeder natuur.

Ooit naar een eend gekeken en gedacht daar drijft weer een Homo Universalis?
Een ingenieuze ingenieur, uitvinder, modeontwerper, kunstenaar, wetenschepper en musicus, met een rare snavel.
Een snavel die lachsalvo’s tot zangkunst verheft.