Cult

Verbeelding lijkt soms een luxe verschijnsel. De oermens had weinig verbeelding nodig. Het dagelijks leven was al enerverend genoeg. ‘Never a dull moment’ ,overgeleverd aan moeder natuur. Overlevingsstrategie van vechten of vluchten was dagelijkse kost. De tegenwoordige overmaat aan verbeelding, denk aan alle films, beeldende kunst, romans, games lijkt wel het gebrek aan directe levende ervaring te willen compenseren. Nooit was het in onze ‘eerste wereld’ zo veilig? Nooit waren we zo rijk en doorvoed, nooit werden we ouder, nooit hadden we meer vrije tijd om ons in te vervelen. Zwelgen mensen daarom zo graag in thrillers, detectives, drama, gewelddadige games? Flauwe cult?
Wie dagelijks onzekerheid en doodsangst ervaart, wie moet vechten en doden om te blijven bestaan voelt zich natuurlijk levendiger dan achter een scherm in een kantoorflat, hoog en droog. Zou het dit luxe-probleem zijn, het gebrek aan avontuur zijn waardoor de verbeelding zo overprikkeld is geraakt? Verlangen naar gevaar?
De schrijver met een gelukkige jeugd heeft veel verbeelding nodig om zich een inktzwart verleden aan te meten teneinde zijn autobiografische roman van drama te voorzien. Zou cultuur een compensatie zijn voor het verlies van het natuurlijke leven, het verlies van een dierlijke staat van zijn? Beschaving lijkt zo gezien de geritualiseerde ontkenning van het naakte feit dat de mens een dier is…een beest dat zich wil uitleven. Het lijkt maar zo, deze tekst is niets anders dan verbeelding, vrij van betekenis.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *