‘Heb je het nog gezien gisteravond?’ vroeg mijn collega bij de koffieautomaat. Dat nieuwe praatprogramma: ‘De Dag van de Waan’
‘Ach nee uitzending gemist, wat was er dan?’
‘Er was een man die iets schandalig vond en een andere vrouw die vond dat het wel moest kunnen’

‘Zo, een verhit debat dus, en toen?’
‘Er kwam een sportheld die eerste was geworden omdat hij op dat moment de beste was’
‘Daarna vertelde de verliezer waarom hij zijn dag niet had, omdat hij uit vorm was, maar de volgende keer zeker weer voor de volle winst zou gaan.

‘En toen, legaal gesjoemel met dopingfraude?’
‘Nee, verder was er een auteur die een boek ging schrijven dat nog verkocht moest worden, het was nog niet gelezen maar de filmrechten waren al verkocht.’
‘Daarna kwam de acteur die voor een rol zichzelf had gespeeld in een film, hijzelf vond de film beter dan het gelijknamige boek, tussendoor zong een zangerzingschrijver een liedje, gekofferd, dezelfde noten maar dan in een andere koffer. Tot slot was er nog een slachtoffer van een misdrijf en een advocaat die de dader verdedigde.’

‘Hoe was de praatgastheer?’
‘Nou, die praatte alles geweldig snel aan elkaar, precies zoals het op de autocue stond. ‘Was er dan geen diepteinterview?’
‘Ja, natuurlijk, dat ik dat bijna vergeet, de gastheer schitterde door vragen te stellen waar het antwoord al in verwerkt was, geniaal, de gast keek met open mond toe. ‘Wie was het ?’
‘Een doofstomme nog onbekende nederlander’
‘Vanavond kijken hoor, dan komen die Parijse mode-iconen college geven over hun nieuwste collectie haute-couture, gebaseerde op de lijkwade van Turijn’ ‘Met Christusprints zeker, ik ga kijken, lijkt me mooi’

‘Nog een koffie?’