Photo:Jelle Touw © 2017

Ik woonde ooit in Bilthoven aan zee. Geen woelige baren daar, maar stilstaand water. Achteraf had ik beter kunnen aanmonsteren op een schip, richting Overzeese Gebiedsdelen, zoiets… Ik had alleen net mijn zwemdiploma’s verscheurd.

De bosrijke omgeving trok me na jaren zwaveldamp snuiven in Pernis.
In de kustplaats de Bilt streek ik neer op zoek naar woonruimte. Gelukkig waren er talloze huisjesmelkers die studentenkamertjes verhuurden. Je mocht blij zijn als je er tussen kwam. De huren voor een schimmelig binnenkamertje waren huizenhoog evenals de woningnood. Bij elke bezichtiging kwamen zeker twaalf wanhopige studenten. Als je aan de beurt was moest je onmiddellijk beslissen anders kon je terug de straat op. Zo ‘kreeg’ ik voor vierhonderdvijftig gulden ‘Een kamer met raam’.
Zo stond het in de advertentie. A room with a view.
Het raam intrigeerde mij nog voor ik het gezien had. Waarom was zoiets het vermelden waard? Had niet iedere kamer een raam?
Het werd snel duidelijk: het raam gaf uitzicht op een blinde binnenmuur.
‘Het kan alleen niet open’, lichtte de kamermelker toe, ‘en contant betalen graag!’

Ik trok erin, het was slechts een slaapplaats. Het deerde mij niet, het bos zou mijn leefruimte worden.
Echter, het raam met uitzicht keek mij de hele tijd aan wanneer ik in de kamer verbleef.
Alsof ‘iemand’ mij in elke beweging observeerde. Ik besloot er een gordijn voor te hangen, dat zou het raam buitensluiten. Helaas werkte het niet zo…ik meende schaduwen door het gordijn heen te zien en kon mij dan niet bedwingen achter het gordijn te gluren. Onverbiddelijk staarde de blinde muur mij aan, de muur keek door mij heen. De kamer benauwde mij. Waartoe diende dat raam, welke ruimte zat daar achter? Wie of wat woonde daar?
Wanneer ik met moeite in slaap viel droomde ik dat het uitzicht mij vertelde wat ze in mijn kamer gezien had. Geschiedenissen van een kamer.
‘De kamer van Kafka’ , spookte het door mijn hoofd tijdens lange boswandelingen.
Had Kafka niet zo’n verhaal geschreven?

Ik had veel uitzichten gezien…mij verloren in verre einders…eindeloze panorama’s bewonderd…maar nooit hadden ze teruggekeken en mij zo dwingend aangestaard.
Blinden kunnen ook zo door je heen kijken, herinnerde ik van mijn blinde leraar die ik wel eens naar de tram bracht. Hoe heette die man ook alweer…?

Na een maand hield ik het niet meer uit. Ik wist nog een duurder krot te bemachtigen in een tuinschuurtje. Gelukkig zonder raam. Daar sliep ik als een roos.
Nu weet ik het weer, hij heette Spijker…meneer Spijker.
Sinds die kamer ben ik wel anders gaan kijken naar uitzichten.
Ik groet ze beleefd en ik heet ze van harte welkom.