Donut

Het volgende heb ik ook maar van horen zeggen, dus pin mij hier gerust op vast:
Slechts 0,00001 procent van materie bestaat uit ‘vaste, tastbare’ stof.
De rest, 99,9999 %, bestaat uit leegte. Hoe vast dat ‘vaste bestanddeel’ is is nogal relatief. Vaststellen of het een golf of een deeltje is blijkt al lastig. Hoe tastbaar deze quanta zijn is letterlijk ongrijpbaar.
Om de kleinste metingen te doen is de grootste meetapparatuur nodig. CERN in Genève heeft het grootste meetapparaat. 3000 mensen werken daar permanent aan het meten van vrijwel niets. Er ligt daar een holle donut met een doorsnede van 27 kilometer onder de grond, als een metrotunnel.
Niemand heeft deze veronderstelde deeltjes ooit zelf gezien laat staan vastgehouden.
De hand die zo’n quant zou willen pakken bestaat zelf uit quantumleegte net als de geest die het onderzoekt. Het is de meest onnatuurlijke omgeving ooit om de kleinste ‘bouwsteen’ van de natuur te detecteren.
Het zou mij niet verbazen als de natuur daar ook heel onnatuurlijk op reageert en de meest bizarre fantasiedeeltjes produceert. Waarom? Voor de grap en deels uit verveling. Wat zou jij doen als eenzaam kleinste deeltje, gedwongen om een enkele reis te nemen met de circulaire metro en dan te botsen met een ander? Ik zou heel creatief worden. Wat heb ik te verliezen? Niets?
Niets genereert meer creativiteit dan leegte.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *