‘We lezen het milieu kapot, elke gelezen volzin is weer een ademtocht minder voor onze kleinkinderen!’ ,aldus een vermaard cultuurpublicist van het publieke meningencircus, die het begrip ’tsunamisme’ op de kaart heeft gezet…de neiging om alles wat teveel is tot tsunami te bestempelen.
De mensheid wordt doodgegooid met boeken. Door boeken zien wij het bos niet meer. Het bos is gekapt om er boeken van te maken. Wat is een bibliotheek anders dan alfabetisch gerangschikte houtpulp? Er waren ooit schrijvers die sneller konden schrijven dan god kon lezen. Nu verschijnen er meer titels per dag dan god kan archiveren. De angst dat het gedrukte boek zou verdwijnen is een groot fabeltje gebleken. Het aanbod is niet bij te lezen. Dat het boek gepromoot moet worden is natuurlijk een bizarre en overbodige reddingsactie. Alsof je bij een watersnoodramp alle kranen open zet om de vloed een beetje te helpen…omdat de mensen leesdorst hebben. Het boekenweekgeschenk blijkt elk jaar weer het meest ongelezen boek, bij voorbaat ramsjwaardig. Hoeveel bos had er nog kunnen staan als dit jaarlijkse geschenk achterwege was gebleven? Dat de opwarming van de aarde verband houdt met de grootschalige literaire houtkap valt niet langer te ontkennen? We lezen achter de feiten aan dus moeten we kiezen… ademen of lezen.
De cultuurpublicist heeft moeten onderduiken vanwege bedreigingen aan zijn adres.
Sommige activisten hebben al leesvoer over de omheining van het lezersreservaat geworpen.