Lars ‘Wicky’ Hammerson begint elke ochtend om zeven uur stipt aan zijn revalidatietraject door ijverig natuurtonen op zijn mondstuk te oefenen.
Na zijn spectaculaire crash op het circuit van Bahrein, de satansbocht, deden zijn benen het niet meer. Toch wist hij tijdens het inferno van de crash rotsvast dat hij zou terugkeren in het Formule-1 circus. Zijn armen waren nog sterk genoeg om de G-krachten in het stuur te bedwingen. Met de techneuten van zijn racestal hadden ze een soort rietje ontwikkeld waar je in kon blazen om gas te geven, door te zuigen remde je af.
De nieuwe gadget werkte bijna beter dan zijn benen, de eerste trainingstijden waren veelbelovend. Hammerson blies zich naar een toptijd, zeker voor een auto-atleet met een dwarslaesie. Alleen het in en uittakelen vond Hammerson vervelend, maar eenmaal ingeklemd in zijn bolide ervoer hij een aangenaam soort claustro-euforie.

Het ging nu alleen nog om de fijnafstemming. Non-stop oefende Lars met het trompet-mondstuk op zijn embouchure, alles hing nu af van de juiste lipspanning.
Uit verveling begon Wicky terwijl hij al revaliderend op bed lag allerlei rare deuntjes na te spelen op zijn trompet.
Zijn personal trainer Günther Weibe merkte op dat Hammerson een dubbeltalent had, behalve racen kon hij nu ook trompetspelen als een gek.
Een half jaar na zijn terugkeer in het racecircus werd Wicky Hammerson gevraagd om in het modern jazzkwartet van Blokey Wilkins te komen spelen, daar speelde hij in een noodtempo de meest krankzinnige experimentele noten, zonder te crashen.
Wicky ontwikkelde een eigen blaastechniek waardoor hij ook op de inademing trompetgeluid kon produceren, hetgeen nogal buitenaards klonk.
Hij was met terugwerkende kracht dankbaar voor die fatale crash…had hij anders ooit
zijn muzikale talent ontdekt? Soms dacht hij: wie weet wat een volgende crash mij brengt?
Het enige wat bandleider Blokey hem af en toe influisterde was:
‘Don’t blow all the time ‘Wick’, gimme a break, you got to suck a bit more…at least sometimes!’