Exit carpe diem

Het vergaan van de wereld is al eeuwen aangekondigd,
met een onvermoeibaar enthousiasme.
Moeder aarde vergaat echter zo moeizaam.
Er zit geen voortgang in haar vergaan.
Trager dan een dode slak.

Ze heeft geen haast en een lange laatste adem…zucht
Ze is niet alleen, ze is in goed gezelschap van het ademloze zijn.

Wij hebben haar vuur proberen te verbranden,
haar zee proberen te verdrinken in water,
haar hemel met lucht proberen weg te blazen
haar grond te bedelven onder zware aarde, vergeefse moeite.

Ach, ze wil best meewerken, maar vergaan gaat zo tegen haar
natuur in.
Ja goed, ze spuugt soms wat vuile lava uit haar puistige huid, ook dat vuil blijkt dan zo vruchtbaar dat nieuw leven ontstaat.
Natuur bloeit uitbundig op dode vulkaanas.

Haar onverwoestbare natuur lijkt wel op dat strijkorkestje
dat rustig hemelse muziek blijft spelen
op het dek van dat enorme zinkende schip.
Alsof ze het weten; op de bodem gaat het leven gewoon verder.

Maar laten we een ding afspreken:
Laten we de dagen niet meer plukken.
Gewoon de dagen laten hangen aan de levensboom,
die boom is al zo vaak geplunderd, dag in dag uit.

Laten we voortaan nog maar één dag leven,
naar de vruchten van deze dag kijken, wat rijp is valt ons vanzelf toe, ons ieder moment van de dag verwonderen over oningevulde ruimte. En laten we dan pas s’avonds laat voldaan sterven van de slaap.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *