Ver voor er namen bestonden leefde er een fabelachtig wezen, onzijdig, of beter gezegd zowel mannelijk als vrouwelijk.
Het had wortels diep in de grond als een oeroude boom,
en aan haar takken groeiden geen bladeren maar vleugels.
Met haar wortels zoog het wezen zich vast in de aarde,
met haar vleugels probeerde het wezen zich los te rukken van de aarde om richting hemel op te stijgen.
Een tragische poging, voorbeschikt om te mislukken.
Volgens een oude fabel is zo de wind ontstaan door de wiekende vleugels die aan de takken vast bleven zitten.
Het wezen bleef maar proberen de hemel te bereiken zolang ze haar natuurlijke bestemming niet herkende.
De aarde waarin het wezen geworteld was bleek haar bestemming
te zijn en haar takken waren altijd al in de hemel,
ze vormde een levende verbinding tussen hemel en aarde.
Een paradijselijke staat.
Het wezen is verdwenen, alleen de wind herinnert nog aan haar bestaan.

Het vertrekpunt blijkt soms de mooiste bestemming.