De inktvis schreef graag verhalen op de onderkant van de zeespiegel, schreef de inktvis.
Fabels voor alle wezens in de zee van mogelijkheden.
Ze schreef snel, omdat ze van nature begiftigd was met acht armen.
Wie de fabels wilde lezen, moest opstijgen naar het niveau van de oppervlakte.

Sommige zeedieren waren gebonden aan de bodem, zij konden niet opstijgen en moesten het hebben van horen zeggen.
De verhalen werden zo in allerlei versies verspreid, ook omdat sommige vissen niet goed konden lezen.
Ze kenden dan wel het alfabet, maar wat er tussen de regels door te lezen was, ontging hen volkomen.
Zo kwamen er fabeltjes in de wereld die niets te maken hadden met de oorspronkelijke fabel.

Krabben en schaaldieren moesten maar vertrouwen op de competentie van hun boodschappers die boven waren geweest.
De vissen konden de verhalen zelf letterlijk nalezen en de inktvis soms raadplegen.

Zo was er een sardientje dat het fijne wilde weten over de diepte.
Zij ging na het lezen van deze fabel naar de inktvis om verhaal te halen.
Ze trof hem net toen hij deze fabel aan het schrijven was en vroeg hem naar de juiste diepte.
Let goed op, zei de inktvis, ik schrijf het antwoord hierboven voor je op, dan kun je het nog eens nalezen:

Voor de bodembewoners lijkt de waterspiegel heel diep en vanaf deze oppervlakte lijkt de bodem heel diep.
Beide zijn oppervlakkige visies.
Wie precies in het midden leeft, leeft zelf in de diepste diepte en kent beide oppervlakken, bodem en spiegel.

Waar zijn die vissen dan die zo leven, komen ze hier nooit? vroeg de sardien nieuwsgierig.
Die vissen zie je maar zelden en als je ze ziet dan herken je ze niet, zo onopvallend zijn ze, antwoordde de inktvis.
Maar ze vertoeven louter in het midden, daar vloeit een golfstroom waardoor je nauwelijks hoeft te zwemmen.
Nooit komen ze hier om deze fabels te lezen, want waarom zouden ze?
Ze leven zelf al in de diepte van het midden.

De sardien bedankte de inktvis en stopte met zwemmen.
Langzaam daalde ze af.