Lopen wij naar de tijd toe of er vanaf?
Naar de toekomstige tijd toe of weg van de verleden tijd?

Of ervaren wij tijd dankzij het feit dat wij zelf tijdloos zijn?
Zonder tijd zou alles tegelijkertijd gebeuren, aldus Einstein.

Zoals gemeten ruimte slechts afstand is tussen twee deeltjes materie,
zo is tijd niets anders dan de duur tussen twee vastgestelde momenten.

Ruimte zelf heeft geen afmeting en geen locatie, het midden ligt overal.
De ‘verschillende’ locaties in de ruimte zijn identiek, want ruimte is nergens niet.

Wat wordt er dan gemeten als het niet de ruimte is?
De afstand tussen identieke locaties?

Als tijd niets anders is dan de duur tussen twee vastgestelde momenten, en het beginmoment en eindmoment van de meting zijn allebei vastgesteld…
Wat wordt er dan gemeten als elk moment een en hetzelfde nu is?

Het geheugen lijkt tijd en ruimte een schijn van substantie te verlenen.
Dat is knap, want ruimte is niets dan niets, en tijd is dat wat volgt op het vorige.

Alles verschijnt en verdwijnt in dit voortvloeiende, langgerekte nu.
Ik snap niets van tijd en ruimte, maar van de rest begrijp ik geen barst.
(met dank aan ‘De Huilende Rappers’)

Het nu lijkt op een rivier, die in blijvende verandering toch onveranderlijk blijft liggen in een lege bedding van ruimte.