Auto’s kunnen ruim over de maximum snelheid.
Een beetje sportieve auto gaat met gemak honderdzestig en sneller.
Het kan maar het hoeft niet, zeker niet als het nodeloos gevaar oplevert.
Je kunt het veilig uitproberen als er niemand in de buurt is, ’s nachts ver buiten de bebouwde kom op een verlaten wegdek.
Het is absurd om te spreken van het recht op vrijheid van snelheidsuiting.
Tot zover gemotoriseerd verkeer.

In het sociale verkeer gaan we vaak en ruim over de maximum snelheid van meningsuiting.
Een beetje meningsuiter kan met gemak de meest extreme meningen poneren.
Het kan maar het hoeft niet.
Bovendien gaat het om de vraag: is het sociaal verkeer ermee geholpen, werkt het om menselijke verkeersopstoppingen op te lossen?

Extreme meningen leveren extreme reacties op, verbaal geweld.
Extremisten brengen extremisten ter wereld en daarmee nodeloos gevaar.
Je kunt je opgevoerde mening soms uitproberen in een veilige omgeving, als er niemand in de buurt is.
Of als je in gezelschap bent van geestverwante mede-extremisten op het racecircuit van de columns en de borreltafel.

In het gewone verkeer zijn er allerlei redenen om je aan de verkeersregels te houden.
Kleine kinderen, dieren, het weer, hoogbejaarden, psychiatrische patiënten, medicijnverslaafden, mobielverslaafden, dronken bestuurders.
Je weet nooit wie er achter het stuur zit, of welk kind of dier kan oversteken.
In het sociale verkeer is het niet anders, met dit verschil dat volwassenen soms kinderlijk of dierlijk functioneren en de taal niet machtig zijn.
Het is een groot misverstand te denken dat volwassenen toerekeningsvatbaar zijn in het sociale verkeer.
Wie weet hoe zijn woorden verstaan worden door de ander, zeker als die de taal niet spreekt?
Alleen bij je meest intieme vrienden kun je dat een beetje inschatten.

Niemand doet ooit een toelatingsexamen om deel te mogen nemen aan het sociale verkeer.
Er zijn dus ook geen geschreven sociale verkeersregels.
Ongeschreven verkeersregels vragen nuancering en empathie.
Die ontbreken bij fundamentalisten van de vrije meningsuiting, die trouwens geen lontje hebben.
Wie wel eens in een psychiatrische kliniek is geweest of zo’n patiënt als moeder heeft gehad, weet dat hij niet alles altijd kan zeggen: het werkt niet, het minste of geringste is olie op het vuur.
Je weet nooit hoe anderen jouw mening opvatten, of ze zich kunnen inleven en afstemmen.
Vaak zijn deze mensen opgesloten in zichzelf, daarom zijn ze daar.

Het is vaker gezegd: de wereld is grenzeloos en heeft alle kenmerken van een open inrichting, zonder geneesheer-directeur.
(Hij is keihard weggereden.)
We mogen ook nooit uitsluiten dat wij zelf de patiënten zijn of worden van deze inrichting, aangewezen op zelfgenezend vermogen.
Het zou mij niet verbazen als ik, Bor van Geenen, van de weg zou worden gehaald vanwege bovenstaande overschrijding van de maximum snelheid.
Het rijbewijs dat ik nooit had wordt ingenomen, voortaan gaat Bor lopend door het paviljoen.