‘Heb ik wel goed genoeg naar je geluisterd?’, vroeg Fedor aan zijn oor.
Behoedzaam hield hij het tegen zijn rechteroor.
Het voelde alsof ze elkaar kusten…voor het eerst, een orenkus.
Onmiddellijk herinnerde Fedor zijn allereerste kus met zijn eerste en enige liefde.
Hij hoorde de zeeën van het geheugen ruisen, alsof hij niet alleen zijn eigen herinneringen hoorde maar de branding van alle herinneringen…

‘Er is zoveel ruis in de wereld die afleidt van het echte luisteren…’ , fluisterde Fedor in het oor dat nog steeds warm was.
‘Je lijkt wel zelfstandig te leven…is dat geen wonder, dat je zonder mij voortleeft?’
Telkens wanneer Fedor het oor iets influisterde leek het te groeien.
‘Hoe moeten we nu verder…wat wil je mij zeggen…hoe kan ik je verder helpen?’
Het oor gloeide stil en groeide, maar was niet bij machte te antwoorden in mensentaal.
‘Wat is de taal waar oren in spreken…?’ , vroeg Fedor zich af.
In middels raakte Fedor vermoeid en enigszins gewend aan de nieuwe situatie.
Hij besloot alsnog om te gaan slapen. Samen gingen ze naar bed, ieder op hun eigen kussen. Fedor droomde van zijn eerste kus, van zijn en haar oor.

De volgende ochtend constateerde Fedor dat het oor weer groter was.
De schelp had nu het formaat van een kleine hand. Fedor voelde een vreemde opgewektheid in zich circuleren.
‘Goedemorgen mijn wonderlijk oor, waar leeft je toch van…dat je zomaar kunt groeien?’
‘Leef je van verhalen…groei je van aandacht?’
Het oor zwol nu zienderogen…het oorlelletje was nu al zo groot als een lucifersdoosje…
Fedor begon zich nu toch zorgen te maken. Hoe moest dat nu verder als ze groeide van aandacht…waar moest dat eindigen? Als ze te groot werd…dan…dan moest ze het huis uit, de wijde wereld in. Hij moest niet te weekhartig zijn tegenover het oor, ook al was het zijn eigen vlees en bloed. Straks zou het oor zijn hele slaapkamer vullen…zou zijn eigen oor hem kunnen verstikken? Waar zou hij het oor naartoe brengen voor het te laat zou zijn om het te verplaatsen? In een angstbeeld zag hij zichzelf al bezig het oor aan stukken te zagen omdat hij het niet meer door de deur heen kreeg.
Fedor’s hoofd maalde zijn gezond verstand tot pap. Door zijn hoofd onder de koude kraan te houden maande hij zich tot rust.
De kou op zijn hoofdhuid bracht de oplossing: hij zou het oor gewoon in het park neerleggen…te vondeling…voor de gelukkige vinder. Geen aandacht meer, voor haar eigen bestwil…ze was nu volwassen genoeg om zelfstandig door het leven te gaan.
Na middernacht waagde hij zich op straat met zijn oor in een deken gewikkeld.
Niemand zag hem toen hij het oor in het stadspark neerlegde onder een berk.
‘Is het niet harteloos om haar hier achter te laten?’ , dacht hij nog terwijl hij haar toedekte.