Fedor Zimt, woonachtig in Riga was een keurige doorsnee burger, zette netjes op tijd zijn vuilnis buiten en sprak zelden of nooit een onvertogen woord. Maar dit keer kon hij zich toch echt niet anders uiten: ‘ Godgloeiendehemeltjelief!’
De spin op het losgelaten behang was er van geschrokken en achter de spiegel gekropen. Die bewuste avond was Fedor gewoon om tien uur stipt naar bed gegaan toen hij in het schemerlicht iets op zijn hoofdkussen ontwaardde…iets rozigs….een iets…het leek op een fluwelig zacht flapje…Fedor hart bonkte ervan…Toen hij het schemerlamplicht op zijn kussen liet schijnen zag hij een mooi gevormd oorschelpje liggen…rozig en met lichtzilverig dons bedekt…alsof het onschuldig lag te slapen.
Eerst voelde hij in paniek als bliksem door zijn hartstreek schieten…Fedor keek schichtig om zich heen…de enige getuige was de spin die om de lijst van de spiegel de ontdekking had gadegeslagen…
Fedor’s handen grepen naar zijn hoofd…zochten houvast in zijn krullende rode haardos…angstvallig gleden zijn vingers langzaam af naar…rechts voelde hij zijn koele oorschelp, maar links tastten zijn bevende vingers over glad vel…waar ooit zijn dierbare linker oor…meteen bekeek hij de plek in de spiegel…de huid was daar spiegelglad…geen spoor van een wond, geen litteken. Fedor bekeek het gave oor op zijn kussen.
Hoe zoiets intiems plotseling tot een vervreemdend ding kon worden verbijsterd hem. Dit ‘ding’ was onmiskenbaar zijn eigen oor, maar…wat moest hij ermee?
Moest hij ermee naar het ziekenhuis om ‘het ding’ weer te laten aannaaien?
Schaamte weerhield hem voorlopig daarvan…Hoe moest hij uitleggen dat het zijn oor was, welke verklaring zou hij kunnen geven? Niemand zou hem geloven…een oor dat zich zelfstandig afscheidt van het hoofd.
Uit pure vertwijfeling begon Fedor tegen zijn oor te praten…’Wat is er met ons gebeurd, Oortjelief, zomaar gescheiden…zonder spoor van geweld?’
Het oor zei niets terug, hoe zou ze dat ook kunnen…een oor is ontvangend van aard, geen zender, dacht Fedor.
Fedor was gaan zitten met het kussen op schoot met daarop zijn oorschelp die lag te luisteren. Een lichte ontroering golfde door Fedor’s hart, zelden had hij zoiets onschuldigs aanschouwd…Wie ziet ooit direct zijn eigen oor? Niemand toch…wat een zeldzaam voorrecht, dacht hij. Nu pas durfde hij het oor voorzichtig op te pakken. Aangedaan voelde hij de warmte ervan gloeien in zijn handpalm. Hij bekeek het van alle kanten…het was puntgaaf…geen spoor van de scheiding te vinden. Na lange tijd daar te hebben gezeten voelde Fedor de natuurlijke aandrang in zich opkomen om zich uit te spreken tegen het oor…