Ooit was ik logistiek medewerker bij prehistorisch pretpark DinoCity.
Daar werd mij regelmatig opgedragen de Bronto te vegen.
De Bronto was een van de gigantische polyester Dino’s waarin een glijbaan was gebouwd.
De glijbaan begon in de kop van de Brontosaurus waar de kinderen via een hoge trap in konden stappen.

Het probleem van de Bronto was, dat de glijbaan hier en daar niet schuin genoeg afliep.
Het zand dat de kinderen meenamen, remde het afglijden: de gladde verf sleet door het schurende zand.
Zo ontstond er regelmatig een opstopping van kinderen in de buik van het monster.
Ouders stonden tevergeefs te wachten bij de staart, waar de kinderen naar buiten zouden komen.
De kinderen schreeuwden en huilden van opwinding en angst.
Gestrand in het polyester darmstelsel.

De baas kwam mij dan storen achter de kassa, waar ik dankzij geringe bezoekersaantallen het ene na het andere boek verslond, onder de toonbank.
“Ga de Bronto vegen,” sprak hij directief, “ik neem de kassa over.”
Het is nu eenmaal een kerntaak van managers om directief te zijn.

Gehoorzaam klom ik met bezem en zaklantaarn in de Bronto.
Zo kroop ik al zand vegend naar beneden.
Mijn hoofd raakte goed doorbloed.
Ik was zeker een kwartier bezig om de baan weer glijdend te krijgen.
Bezweet en met een rood hoofd kroop ik uit de staart.
Even later zat ik achter de kassa bij te komen.
Om de twee hoofdstukken was het hetzelfde liedje.
Hersenen maken overal verhaal van.

Nog steeds als ik in een bibliotheek ben, waan ik mij in de ingewanden van de Brontosaurus.
Hersenen zijn een glijbaan, taal is het zand waar de ervaringen in stranden.
Ik werd op heterdaad betrapt.
“Ik betaal je niet om je geest te verlezen, meneer Van Geenen!”
Ik wierp nog tegen: “Bronto vegen staat niet in mijn taakomschrijving!”

Niet lang na mijn ontslag ging het park failliet.
Uitgestorven.
Ik rijd er nog wel eens langs.
De Bronto ziet er — dankzij algengroei op zijn huid — steeds prehistorischer uit.