Geen naam

Het ongeschreven gedicht,
haar laatste uur heeft nu geslagen.
Woord voor woord wordt ze nu te niet gedaan.

Zonder letterlichaam leefde ze tot nu toe anoniem,
mond op mond werd ze ongeschreven doorgegeven.
Nu gaat haar ongeschrevenheid in deze zinnen verloren.

Met elke zin wordt ze meer en meer bepaald en beperkt.
Haar legendarische status verdwijnt in kille onttovering.
Pas nu ze is verschenen kan ze ook weer verdwijnen.

Achteraf kan men dan zeggen; ‘het ongeschreven gedicht
is een slecht gedicht, het rijmt niet eens en heeft geen metrum,
het was wellicht beter immer ongeschreven gebl…..’

De poëzie van het ongeschrevene is onbenaderbaar zo ijl.
Om de wereld zonder taal te proeven ontkleedt men de geest
van alle praatjes en plaatjes, het onmiddellijke raakt je subiet.

Een goed slecht gedicht mag eigenlijk geen naam hebben.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *