Ik herinner me mijn opa nog.
Die zei te pas en te onpas: “Je moet niet vergeten je geheugen te onthouden.”
Hij dementeerde en vergat uiteindelijk deze zin.

Onthouden is een vreemd woord voor herinneren.
Het suggereert niet-vasthouden.
Onthouding is bewust iets nalaten.
Als je je alles zou herinneren, werd je overspoeld door alle willekeurige indrukken.
Het heden zou worden weggespoeld door de totale herinnering.

Ik dacht ooit dat je de belangrijkste dingen vanzelf zou onthouden.
Er worden echter dingen herinnerd die geen enkele waarde voor mij hebben.
Bijvoorbeeld muziek, verschrikkelijke muziek: noot voor noot fluit ik het na, met naam en toenaam, met de videoclip erbij.
Of beelden van een volkomen irrelevant verblijf op een stoepje van een Duits winkeltje toen ik elf was.
De enige verklaring voor die herinneringen zou kunnen zijn dat ik volkomen aanwezig was.
Volkomen leeg, zodat ik die hele ervaring als een spons kon opzuigen.
Het zou dan niet om de inhoud van de herinnering gaan, maar om de verwijzing naar die onverdeelde aanwezigheid.

Zo zal ik nooit vergeten hoe ik voor het eerst mijn duim zag na een vakantie op de Veluwe.
Zoiets ‘gewoons’ als een duim… het was een openbaring.
Dat moment van toen is nu nog zo actueel omdat het nog steeds dezelfde aanwezigheid is, nu.
Mijn waarneming is sinds die dag nooit meer gewoon geweest.
Voor die tijd ervoer ik de wereld als gewoon en gangbaar.
Na het zien van mijn duim wist ik wel beter.

Het is dezelfde duim waar ik nu nog altijd alles uit zuig.