Geschiedenis van mijn jeuk 1

Maria, wat jeukte het…hemeltergend, vlak onder de huid, alsof een denkbeeldig insect daaronder haar eitjes had gelegd.
Mijn vrouw Maria die zich suf krabt al sinds ze mij kent jammerde:
‘Ga nou toch eens naar je huistuin-en-keukenarts die heeft vast wel één of ander paardenmiddel, maar ik doe het niet meer, dat gekrab waar je zelf niet bij kunt…ik hou geen nagels meer over!’
‘Maar schat, er is niets te zien aan mijn huid, puntgaaf, geen schilfertje…ik heb geen enkel bewijs, hij ziet me aankomen…weer zo’n simulant’.
‘Bedenk maar een overtuigend verhaal, daar ben je toch zo goed in?’.
Dus ik naar mijn huisdokter. Ik moest goed kijken of ik hem nog herkende. Je kunt bij hem nergens aan zien dat hij een echte dokter is. Hij wil graag zo dicht bij de mensen staan. Met hoge wenkbrauwen keek hij mij een beetje schamper aan na het aanhoren van mijn klacht en kon helaas niets constateren.
‘Hoezo helaas?’ ,zei hij nuchter, ‘wees blij dat u niets mankeert dan een beetje jeuk….waar jeukt het dan precies?’
‘U kunt beter vragen: waar niet?…’ , riep ik geïrriteerd, ‘het jeukt overal waar maar huid zit!’ Hij pakte zijn vergrootglas, meer iets voor een postzegelverzamelaar dacht ik nog en keek daarmee kreunend in mijn oor…
‘Het ergste van jeuk is dat het onbewijsbaar is…..Niemand gelooft je….
Jeuk is niet te meten, net als pijn…,klaagde ik.
De dokter was klaar met zijn oorinspectie en zei : ‘Het lijkt mij eerlijk gezegd zoiets als fantoompijn…het zit vast tussen uw oren’
‘Inderdaad, daar jeukt het ook…tussen mijn oren en erin, maar jeuken doet het!’
‘Ja, er zit vast iets vast daar…weet u wat ik doe?’ ,sprak de mensendokter op voorname toon, ‘Ik verwijs u door naar professor Zeelbrandt, een ervaringsexpert op het gebied van jeuk tussen de oren….er is alleen een wachttijd van drie maanden, u bent niet de enige chronische jeuklijder’.
Ik zag meteen de bui al hangen…drie maanden in gijzeling door kriebelende eitjes.
‘Hoe hou ik dat vol, heeft u geen placebo om die wachttijd door te komen?’, smeekte ik.
De medicus keek mij met één opgetrokken wenkbrauw aan.
‘U hebt geluk dat ik hier nog een doosje speciale Placebo in voorraad heb, uitermate geschikt voor alle huidgerelateerde aandoeningen…let wel de verschijnselen kunnen eerst nog erger worden alvorens ze verdwijnen’
Ik was allang blij. Voor ‘echte’ medicijnen ben ik allergisch. Ik hoef de bijsluiter maar te lezen of ik krijg acuut alle bijwerkingen. Als ik ze niet lees, dan gaat mijn onderbewuste spontaan alle gevreesde bijverschijnselen simuleren. Ik zweer dus bij placebo omdat ze niet bijwerken. Thuisgekomen besloot ik meteen driemaal de voorgeschreven dosis in te nemen om mijn geloof in het middel ritueel te bevestigen. Ik weet immers onderhand wel hoe ik het onderbewuste moet instrueren. De wachttijd ging nu in.
Tijdens mijn doktersbezoek had mijn vrouw al haar nagels kortgeknipt tot op het leven.
Triomfantelijk liet ze mij haar tienvoudige wapenfeit zien.
Ik trok de schuimspaan uit de keukenlade in de zekerheid dat ik nu overal bij zou kunnen.

One thought on “Geschiedenis van mijn jeuk 1

  1. Ha ha, heel herkenbaar.
    Ik heb al een tijdlang een zwelling onder mijn voetzool, die pijnlijk is bij het lopen.
    In het ziekenhuis werden er röntgenfoto’s van gemaakt.
    De uitslag hoorde ik drie dagen later van de assistente.
    “We kunnen geen bijzonderheden vinden op de foto’s, meneer. Dus er is gelukkig niets aan de hand!”

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *