Onze ovenbakplaat heeft een anti-aanbaklaag, toch wil mijn man
per sé bakpapier op de bakplaat als hij plaat-eten gaar stooft.
Normaal gesproken is hij een sloddervos eersteklas, dus ik snap het niet en ik wil hem begrijpen.
Daarom zeg ik steeds : ‘Lieverd, die plaat is onaanbakbaar…hij is zelfs zelfreinigend…
Hij bakt zichzelf brandschoon op 240 graden!’
Vergeefs, hij lijkt zeer gehecht aan zijn dierbare bakpapier.
Zo is hij ook gehecht geraakt aan plaat-eten.
‘Een recept uit Luilekkerland’ ,beweert hij, ‘voor luie lekkerbekken’.
‘Geen voorbewerking, geen liflafjes…puur voedsel in stukjes op de plaat pleuren en garen maar…, geen bord nodig…gewoon prikken van de plaat!’
Zijn Rotterdamse opa noemde het plaatpleuren.
Mijn man heeft nooit een opa gekend, daarom zuigt hij alles uit zijn duim bij gebrek aan verhaalstof.
Triomfantelijk frommelt hij na het plaatprikken het bakpapier met resten tot een prop en zegt:
‘Goed toch, dat er een anti-afwaslaag op dat papier zit!’
Ik snap niks van die man…dat-ie ondanks dat geslodder zo geslepen kan zijn.