Een landsgrens bestaat alleen in de atlas,
als een papieren tijger die de ‘hele’ wereld aan stukjes scheurt.
Wanneer iets zwart op wit staat geldt dat als bewijs dat het werkelijk bestaat, dat is de wonderlijke suggestie die van taal uitgaat.
Dat het permanent lijkt komt door de magie der herhaling, het steeds bevestigen van de vaststelling. Verhalen en herhalen
geeft vorm aan de vloed van losse indrukken. Zo verscheurt de taal en zo lijmt ze de tienduizend dingen weer aan elkaar.
Breukvlakken die niet op elkaar passen vormen de vreemdste reconstructies.