Hand

Woorden leken op de vingers van een verloren handschoen.
Samen vormden deze lege vingers van leer een zin, een betekenis van
een ding dat verwees naar de echte hand van botjes, vlees en warm bloed.
Een levende hand, een directe ervaring uit de eerste hand.
Nooit zal taal iets anders zijn dan een machteloos tastende handschoen,
een machteloos grijpen naar het ongrijpbare. Schrijven is een falen dat bij voorbaat vast staat, succes verzekerd. Dit toch steeds weer proberen heeft iets heroïsch,
het is de euforie van het vergeefse dat een heel eigen schoonheid in zich bergt.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *