‘Het is de laatste dag van het jaar’, verzuchtte de oude mestkever.
‘Welnee!’,zei de eendagsvlieg die net kwam aanvliegen, ‘dit is de mooiste dag van mijn hele leven’.
‘Maar het is wel mooi je eerste en laatste dag’,somberde de mestkever.
‘Ach, de dag is toch nog jong!’ zei de vlieg naïef voor zich uitstarend.
‘Dat is waar, je hebt nog een hele middag en een hele nacht voor je’.
‘Hoe lang leef jij dan eigenlijk?’,vroeg de eendagsvlieg opgewekt.
‘Ik raak meestal de tel al kwijt bij drie en dan begin ik maar weer opnieuw, mijn hele leven ben ik al bezig met tellen, maar ik schiet er niets mee op’ ,sprak mestkever klagerig, ‘wat ga jij trouwens doen met de rest van je leven?’
De eendagsvlieg dacht rustig na over de vele mogelijkheden:
‘Ik ga vanmiddag waarschijnlijk ergens in de zon zitten en vannacht dansen met de motten rond de kaars, ze vieren feest’
‘Waar-schijn-lijk!’ ,herhaalde de mestkever langzaam, ‘maar dat is levensgevaarlijk, stel dat je je vleugels brandt, dan…!’
‘Ja, dan ben ik er mooi geweest’ ,erkende de eendagsvlieg,
‘maar het licht is zo onweerstaanbaar’.
‘Dat is ook weer waar…on-weer-staan-baar…nou het was fijn om je te leren kennen eendagsvlieg’, zei de mestkever, ‘geniet maar van je dans!’
‘Waarom ga je niet mee dansen, de muggen komen ook?’ ,stelde eendagsvlieg voor.

‘Maar ik kan niet dansen…te stijve pootjes, ik kan alleen maar tot drie tellen!’
‘Dan tel je toch de maat van de muziek, ze dansen alleen maar walsjes’
Zo gingen kever en vlieg samen naar het mottenbal, het walsen duurde de hele nacht tot ze allemaal uitgeteld op de grond lagen.
‘Dit is mooiste nacht van mijn leven?’ had de mestkever uitgeroepen toen het eerste zonlicht de vlam van de kaars zag uitdoven.