Het zwijn was erg met zichzelf ingenomen.
Met plezier keek hij dagelijks in de modderpoel naar zijn massieve verschijningsvorm.
Verderop zat een prachtige maar eenzame pauw op een omgevallen boomstronk te staren in het niets.
Af en toe keek hij vanuit de hoogte neer op het badende zwijn.
De pauw was erg onzeker over zijn schoonheid, zijn staart hield hij goed verborgen.

Toen hij het zwijn zichzelf weer zag bewonderen, besloot hij hem om raad te vragen.
Hoe doe je dat zwijn, om zo mooi zelfingenomen te zijn? vroeg hij voorzichtig.
Ach, waarom niet, ik hou van mooie schoonheid! zei het zwijn.
Ik ben zo mooi als ik dik ben, vet van de modder.
Mijn huid is zo prachtig vaal en vrijwel helemaal kaal.
Geen veertje dat mijn verschijning ontsiert.
Schoonheid is een talent, een gave, zo besloot het zwijn zijn betoog.
Kun je mij helpen zo mooi te worden? vroeg de pauw.
Natuurlijk, zei het zwijn, kom maar hier, volg mij.
Sleep je staart maar door de prut dan krijg je vanzelf zelfvertrouwen.
Wentel je in het moddervocht en laat het drogen in de zon.
Dan krijg je net zo ’n fraaie grijze teint als ik, en je geurt volop naar odeur.
De onzekere pauw wist niet wat odeur was, maar volgde hoopvol het advies op.
In de late middagzon zat hij statig, trots en volkomen grijs te grijnzen.

Zie je nu hoe prachtig je bent als je je ware talent onderkent?
Ja, beaamde de pauw, ik lijk nu bijna op jou, heb je nog één goede raad?
Mmmm! peinsde het zwijn.
Je staart, spreid hem nooit uit, probeer hem om te vormen tot een krul.
En nog iets, probeer niet zo schor te krijsen, maar knor op deze wijze…
Het zwijn gaf een virtuoos voorbeeld van rochelend gesnork.

De volgende dag gebeurde er iets ondenkbaars.
Het zwijn was verliefd geworden op de modderpauw.
Hij verklaarde hem gauw te willen trouwen.
De pauw, inmiddels trots en zelfbewust, antwoordde: als je zou afvallen, dan zouden we beter bij elkaar passen.
Het zwijn was zo ver heen dat alle eetlust hem onmiddellijk verging.
Na een maand was het zwijn zo rank als een hertje met ingevallen wangen.

Na de huwelijksdag vatte het zwijn interesse op voor parels, die hij begon verzamelen.
En de pauw ontwikkelde een fijne neus voor truffels.
Onderling werden deze geruild.
Ze leefden helaas niet lang, maar wel heel gelukkig.
Liefde overwint alles, zelfs mooie schoonheid.