Dieren geloven niet, maar ze moeten er wel aan geloven…aan de mens.
Ze moeten geloven aan de god die hun kwaliteit van leven en dood bepaalt.
De mens heerst als een god over de dieren. Hij zet ze gevangen in dierentuinen.
Hij bejaagd ze, fokt ze en slacht ze af op industriële schaal, vergiftigt ze, ontneemt ze hun leefgebied en roeit hele soorten uit.
Een enkele uitverkoren diersoort krijgt een paradijselijke behandeling als huisdier,
zolang ze zich maar niet te dierlijk gedragen…het troeteldier, kat of hond.

De mens gedraagt zich als een zelfverklaarde godheid die over het dierenrijk heerst.
Een godheid die alle trekken vertoont van een wraakzuchtige, sadistische god.
Het enige verschil met de oudtestamentische god is dat het dier volkomen onschuldig is, nooit beging het dier een zonde tegen de godheid.
De dat godheid zichzelf nooit bevraagt over de rechtvaardiging van zijn wangedrag laat zien dat de mens een redeloos wezen is, wars van zelfreflectie.
Blind voor het feit dat dieren zijn eigen voorouders zijn.

Ieder menselijk wezen zou de neiging hebben om wrok en haat koesteren als hij dergelijke misdrijven moest verdragen. Het wonderlijke van dieren is dat ze geen wraak en haat koesteren. Geen oog om oog tand om tand. Ze lijken blind te vertrouwen.
Alleen daarom zijn dieren al goddelijker dan de mens.