Photo ©JelleTouw 2017

Gevels spreken heden stenig
met hun houtkozijnen monden.
Ze spreken voor zich zelf,
ingenomen en genoegzaam,
hun oogleden zijn gordijnen.

Gevels kijken neer, met hun vensterglazen ogen,
neer op de puipissende honden en de blinde,
doofstomme tegels daar ver beneden,
dat voetvolk der stenen.

Verheven gevels miskennen de bodem als ijkpunt,
als nulpunt van waar elke hoogte en diepte wordt gemeten.

Alleen het hemels blauw schijnt onmeetzaam te weten,
zonder positie in te nemen peilt ze feilloos elke hoogdiepte.