Hospice

Herr Kapun zat nu al jaar in jaar uit met zijn tandeloze mond speculaasjes te soppen in het hospice, terwijl hij uitkeek over het besneeuwde Alpenmassief van Wallis.
Soms dacht hij daar in de koude verte een kerstman te zien skiën.
Het best hospice van Zwitserland. Hij wist…dit is mijn laatste rustplaats…hier staat mijn sterfbed. Er mankeerde slechts één ‘ding’. Der Alte Kapun von Myra ging niet dood.
Zo noemde het verplegend personeel hem…’Alte Kapun’.
Hij was de enige echte, naar eigen zeggen…authentiek…’oud antiek’ zo noemde hij zichzelve…zwaar overbejaard en volkomen onthaard, zelfs zijn baard was haar voor haar uitgevallen. Ze lieten hem in zijn nachthemd rondschuiven op zijn driedubbele bergsokken, elk schoeisel deed zijn oude knoken zeer.
Zin in verkleedpartijen had hij niet meer, ook niet als zijn meest fanatieke gelovigen hem eer wilden bewijzen door naar de Zwitserse berg te reizen. Bij de receptie werden ze vriendelijk doch dringend verzocht om de stervende met rust te laten zodat ze hem niet in die kale staat zouden aantreffen, onttakeld.
Volgens hemzelf was zijn binnenkant, zijn aderstelsel zo goed geconserveerd door de speculaaskruiden, anijs, kaneel , kruidnagelolie, gemberwortel, kardamon…
Er hing inderdaad een weldadige walm rond ‘der Kapun’ alsof je een banketbakkerij
passeerde.
Al zijn trouwe knechten hadden het loodje gelegd, zij hadden al het werk verricht, terwijl hun baas rustig speculaasjes sopte in de thee, hij lustte er wel pap van.
Zijn empathische Zwitserse lijfarts had hem al eens voorzichtig gepolst of hij niet wilde stoppen met speculaas…of hij geen muesli wilde proberen?
Als een oneerbaar voorstel had hij het weggewoven…Muesli…onvoorstelbaar…zijn enige ondeugd opgeven voor muesli!
De bakkerij in het dal werd discreet verzocht de dosering van het kruidenmengsel te minderen. Tot nog toe zonder resultaat.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *