‘Fortysomething…!’ , zei de dame beschroomd toen het over haar leeftijd ging. Ze wilde kennelijk niet op leeftijd zijn. Het antwoord bleef hangen.
Het verhullen meer onthulde dan haar lief was. Waarom verhullen?
Bang om uitgerangeerd te zijn op de sociale markt? Angst om lelijk te worden en er niet meer toe te doen omdat je na de vijftig richting bejaardheid leeft, richting de dood? Zoiets zal het geweest zijn. Of koketteerde ze, hengelend naar een reactie…dat ze er nog goed uitzag voor haar leeftijd?
Verhulling werkt onthullend. Zoals je weet dat als je genegeerd wordt dat je dan niet onopgemerkt bent gebleven. Verhulling bevestigt en versterkt angsten door ze niet onder ogen te zien. Je laat je beheersen door de oordelen die er rondwaren, kennelijk ben je het eens met die oordelen. Maar hoe kun je schamen voor leeftijd, is tijd verwijtbaar?
Er is geen ontsnappen aan leeftijd. Dat hoeft ook niet want leeftijd is helemaal geen gevangenis. Niemand weet wat leeftijd is. Niemand weet wat getallen zijn, behalve dat het decimale stelsel een eenzijdige afspraak is waar men er van uitgaat dat je daarmee instemt. Sommige kindjes worden als oude mannetjes geboren, anderen blijven een levenslang kinds. Ik ken bejaarden die vitaler en avontuurlijker zijn dan adolescenten. Menige jonge politicus gedraagt zich als verstokte reactionair door zich in een geruit driedelig pak met een ruitjes vest om de bijpassende dollarbretels te verhullen.