Ik vervoeg mij aan de infobalie, de digitale klok zegt 9.57. ‘Mag ik iets vragen?’
De baliemedewerker is druk, krabt zich met zijn pen achterop het hoofd terwijl hij ook nog op de poot van zijn schildpad brilmontuur kauwt. De wenkbrauwen rijzen in regelmatige cadans op en neer boven wijd opengesperde ogen die zich op het plafond richten. Ze lijken zich op één punt te fixeren. Als ik naar boven kijk zie ik niets waar een blik zich aan vast kan klampen. Nu hij uitgekeken is neem hij zijn gladgeschoren kin ter hand, begint aan zijn snorpunten te draaien en lijkt aanstalten te maken om het woord tot mij te richten. Ik staar al geruime tijd naar de moedervlek op zijn linkerwang als hij zijn pen achter het oor schuift en even achterom kijkt alsof hij zich bespied voelt. Bedachtzaam sluit hij zijn ogen, vouwt zijn vingertoppen tegen elkaar en zegt iets ‘………………’

Gebiologeerd door de moedervlek heb ik hem niet verstaan.
Hij buigt zich naar mij toe en fluistert

‘Ik weet het niet… Ik weet het echt niet..’

Puntsgewijs begint hij op te sommen wat hij allemaal niet weet; wat de procedure is, het protocol, waar de intake-formulieren zijn…?

‘Ik ben hier voor het eerst!’ bekent hij.

‘Ik ook’ zeg ik.

Op het plafond zie ik het nabeeld van de moedervlek.

Het is tien uur.