Niet gevonden bewijs is geen bewijs dat iets niet bestaat, misschien hebben we nog niet
goed gezocht, op de verkeerde plaats gezocht. Misschien hebben we het buiten ons zelf gezocht terwijl het binnen in ons besloten ligt.
Kortom; Afwezigheid van bewijs is geen bewijs voor afwezigheid.

Onze arrogante wetenschap redeneert echter nog altijd: niet gevonden bewijs is het bewijs dat iets niet bestaat, het verschijnsel heeft nooit plaatsgevonden.
Hoe dom kun je jezelf maken door alleen in objectiviteit te geloven?
Je halveert jezelf door je subjectiviteit te ontkennen, haar informatie af te wijzen en
niet bewust te gebruiken.
Ons subjectieve onderbewustzijn is immens veel groter dan ons objectieve bewustzijn.
We zijn ons maar van een fractie van de hele bewustzijnsinhoud bewust.

Het is alsof je zegt het zeeleven bestaat uit wat er zich aan de waterspiegel vertoont,
schepen, boten en vaartuigen….ja en heel zelden waargenomen….een vliegende vis,
maar dat kan ook visserslatijn van een zeezieke zeeman zijn.
Onder water bestaat er niets voor de wetenschap.
Zelfmutulatie is de basis van de wetenschappelijke methode.