Weet je wat je ziet of weet je het niet?
Kun je het thuisbrengen of weet niet hoe je het moet plaatsen?

Arte Povera is een kunststroming uit Italië met prachtig klinkende namen; Giuseppe Penone, Michelangelo Pistoletto, Giovanni Anselmo, Luciano Fabro.
Arme kunst blijft vrijwel anoniem.
Voor de oplettende beschouwer is ze evenwel overal te zien.
Tegenwoordig zelfs wel eens in een museum.

Dat uit armoede prachtige dingen ontstaan is een openbaar geheim.
Neem de pizza, ontstaan uit chronisch gebrek aan ingrediënten. Eetkunst zou beschermd moeten worden als Europees erfgoed.
Een goede pizza ziet eruit als een schilderij en smaakt uit de kunst.

De arme kunststroming is voorgekomen uit mensen die geen kunstopleiding konden volgen.
Zo werden ze gedwongen om ongediplomeerde kunst te maken.
Geld voor materiaal hadden ze vaak niet.
Ze vonden spelenderwijs precies wat ze nodig hadden in de overvloed van restmateriaal.
Kunst als gelukkige bijvangst van de consumptiesamenleving.
Officiële musea zaten niet te wachten op gedistingeerde armoede.
Ze maakten van de nood een deugd en gingen ongevraagd de openbare ruimte gebruiken.
Plots doken er objecten op in het openbare leven, vaak zonder afzender.

Arte Povera blinkt uit in het onderscheiden van hoofd- en bijzaken.
Theorie, verhandelbaarheid, status, naam van het werk en van de maker worden als irrelevante bijzaken gezien.
Je zou zeggen; wat blijft er dan nog over?
Het materiaal, de vorm, de direct ervaarbare fysieke aanwezigheid, de onvoorspelbare locatie, de ondefinieerbaarheid ( het ‘ding’ stelt je voor een raadsel )

Juist door deze openheid, los van aannames, kan het werk zonder tussenkomst van bijzaken tot de verbeelding van de toeschouwer spreken.
Het werk krijgt de kans om te schitteren door de afwezigheid van voorgeprogrammering.

Kunst leeft in de geest van de verbeelding.
In de verbeelding vindt het beeld zijn voorlopige voltooiing.