De knikkertijd is weer begonnen. Ja, het bestaat nog, de knikkerkoorts. Onwillekeurig denk ik dan weer aan mijn oom die met zijn oog kon rollen. Niet in zijn hoofd dus maar in een porceleinen schaaltje. Een raar geluid. Hij vond het grappig om ons te laten griezelen als hij zijn oog ging wassen. Wel deed hij braaf zijn zwarte ooglap op. In één oogopslag was hij een piraat.
Het oog keek alle kanten op terwijl het rolde. Zo’n stuiter was wel tien knikkers waard zei mijn oom trots.
Als we goed ons best zouden doen kregen we later ook zo’n oog.
“Zo jongen, kom jij maar hier” sprak oom tegen de knikker,
“dan zal ik jou eens even wat laten zien!”, terwijl hij hem niet erg discreet
onder zijn zwarte lap frommelde.
We keken onze ogen uit.