In komende nazomer van vorig jaar zou er in de buitentuin van cultuurtempel ‘de Nieuwe Ruïne’ een metrospectief worden georganiseerd van de niet-onwesterse filantropodoloog Wieland Bijvoet, die alom bekend staat om zijn vermaarde naam. Zeg Wieland Bijvoet en men denkt onmiddellijk aan zijn onwerkelijke oeuvre dat zich kenmerkt als non-artistiek anarchaotisme, deze afsplitsing van het irrelativisionisme hinkt op twee zoniet drie onverenigbare criteria, drie hinkt immers beter :
1) de perceptiekatalysator dient op geen enkele wijze op kunst te lijken noch op iets anders dat iets anders moet voorstellen dan het zelf materieel vertegenwoordigt.
Naam en vorm zijn dus voorbije stations binnen dit metrospectief.
2)deze neutrale ‘katalysator’ dient dusdanig echt te zijn in de zin van ondefinieerbaar, zodat de perceptieparticipant er ter plekke een gewaarzijnsjeuk aan overhoudt.
3)De participant mag niet weten dat hij/zij/het als participant wordt blootgesteld aan de katalysator. Dit om in het project een zo authentiek mogelijke belevingsperceptie te concipiëren.
Feitelijk wordt men dus publiekelijk om de buitentuin geleid zonder het besef daar ooit te zijn geweest.
Dit zou vorig jaar dus één groot feest zijn geweest ware het niet dat het beoogde publiek in grote getale nooit kwam opdagen aan de gouden poort van ‘de Nieuwe Ruïne’.
Bijvoet zelf zag dit niet als een fiasco, maar concludeerde dat zijn opzet in alle opzichten was geslaagd omdat het voorspelbare kunstmechanisme kennelijk met succes onklaar was gemaakt. Het was meer dan wat hij had durven dromen. In zijn ogen was het publiek genezen van haar culturele aandoening: Artificilia Musealis Pretentis.

De directie van de cultuurtempel moest een hovenier inschakelen om de schade aan de buitentuin te herstellen. Voorlopig geen carte blanche meer voor wie dan ook, aldus het persbericht.