Het was in de heetste zomer van de eeuw dat Miroslav Mug droomde dat hij
steeds in zijn slaap gebeten werd door bosolifant Balsekar Flabwami ,zo’n uitbundig versierd Indiaas exemplaar, met een stip op zijn voorhoofd, zo ééntje die met boomstammen sleept. Zo groot dat je hem nooit zag aankomen in je slaap.
De beten lieten enorme bulten achter op het muggeruggetje van Miroslav.
Met z’n badmintonracket probeerde hij de grijze kwelgeest dood te meppen,
maar de dikke huid was zo stug dat er alleen een klein stofwolkje uit opsteeg.
Buiten de ondraaglijke jeuk die de olifant veroorzaakte zat die Flapwammes ook nog eens onophoudelijk op zijn slurf te tetteren, met dat irritant nasale geluid.
Miroslav probeerde vergeefs een meeslepend boek te lezen, ‘Wrawotil’s badeend’ om de jeuk een beetje te vergeten. Zijn vriend Katopek de girafrups sliep overal doorheen, de olifant ‘lustte’ zijn bloed kennelijk niet. Die ochtend liet Miroslav aan Katopek zijn bulten zien.

‘Ach jee, Miroslav man, je rug, je lijkt wel een kameel!’.

Katopek verzon meteen een fantastisch plan: ‘Als we nu twee badmintonshuttles in de slurfgaten van die Flapwammes slaan. Dat zal hem leren uit onze buurt te blijven’.
Op dat moment kwam huisvriend Vladomir de zebrakrekel binnengegonsd op zijn hommelscooter.

‘Wat zijn jullie van plan met Flabwami, hoorde ik net iets over shuttles in zijn slurf slaan?, nee toch….die dingen blijven steken!’ , riep Vladomir verontwaardigd, ‘die raakt hij nooit meer kwijt’

‘Ja, wat wil je nu, nog meer bulten op Miroslav of afrekenen met die grijze slampamper?’ ,Katopek wees naar de vurige bulten, ‘die schat sterft nog van de jeuk, wil je dat dan?’

‘Maar, je vergeet wel dat Balsekar Flabwami ons hele geheugen beheert, als hij bezwijkt is het hele bos zijn geheugen kwijt!’ ,waarschuwde Vladomir.

‘Daar had ik niet aan gedacht, was ik al vergeten…’ erkende Katopek schoorvoetend.

‘Weet jij eigenlijk wel, Katopek, waarom olifanten ons bijten…’

‘Nou, ik ben wel heel erg benieuwd wat je ons nu weer wijs gaat maken!’

‘Ze geven ons bulten om ons meer geheugen te geven, legde Vladomir uit.

‘Geloof je het zelf?.’ ,grijnsde Katopek brutaal.

‘Die bulten jeuken zo vreselijk opdat wij niet vergeten’, hield Vladomir vol.

‘Wat vergeten….wat valt er nou te vergeten, nou wat dan? ‘, riep Katopek met een irritant keverstemmetje.

‘Jij hebt echt een geheugen als een muggenzeef Katopek…en dat komt omdat je nooit gebeten ben, je hebt geen enkel geheugen…en dus ook geen geweten’

‘Nou vertel op dan….!’

‘Om…eh…ons eraan te herinneren dat eh…Flapwammes jarig is!’, verzon Vladomir terplekke.

‘Dus jeuk herinnert ons eraan om dat goed te onthouden?’, schamperde Katopek.

‘Kom Katopek, laten we in hemelsnaam even gaan badmintonnen’, stelde Miroslav voor die het gezeur zat was.

‘Waar zijn de shuttles, Vladomir?’

‘Zo net lagen ze hier nog, alletwee!

‘Vladomir! Geef hier! ,kom onmiddellijk terug!’

Vladomir zat al op zijn scooter die stationair stond te gonzen in het ochtendzonnetje met de twee shuttles triomfantelijk onder zijn vleugel geklemd.

‘Wat moet jij nou met onze shuttles?’ ,jammerde Miroslav.

‘Aan de jarige geven natuurlijk, dat waren jullie toch ook van plan?’ , redeneerde Vladomir slim en weg was hij. Met piepende remmen stopte hij bij Balsekar die er
vermoeid uitzag. Vladomir gaf hem meteen zijn kadootjes om hem op te fleuren.

‘Ach, wat leuk, wat attent’ ,mompelde de grijze reus ontroerd, ‘precies wat ik nodig had: Twee oordoppen….ik word namelijk helemaal gek van dat gezwets van die Katopek, die gek met zijn lange nek en die vreselijke Miroslav kletsend achter mijn grijze rug, ik hoor alles wat ze zeggen met die oren van mij….en ik onthou het ook nog allemaal’

‘Alsjeblieft, grote vriend, voor je verjaardag!’ ,zei Vladomir en tjirpte even een klein verjaarsliedje op zijn gestreepte achterpoten.

‘Ach, hoe wist je dat ik jarig was? ,vroeg Balsekar verbaasd terwijl hij de oordoppen in deed.
Het antwoord van Vladomir hoorde hij al niet meer.