Moderne dans


Mijn hond wil niet poseren. Hij lijkt de baas wel.
De hond is zijn eigen baas, want hij poseert nooit.
Altijd kijkt hij niet in de camera, dwars door mij heen.
Of hij kijkt moedwillig weg.
Waarom het vluchtige leven vastleggen in een beeld.
Vastleggen als een hond aan de ketting?
‘Hou toch op man, wanneer gaan we wandelen?’, zegt zijn hondenoogopslag.

De laatste tijd horen we zijn pootjes beneden aan de trap weifelen.
(Een cadans van nagelgekrabbel op het zeil)
Welke poot eerst? Links of rechts. Je ziet de twijfel fysiek worden, als een ‘modern dansje’ van repetitieve impulsen.
Anne Theresa de Keersmaeker kan er nog een puntje aan zuigen.
Soms nemen de voorpoten twee treden en treden dan weer terug, tot zijn eigen verbazing. Onthutst kijkt hij omhoog.
Andersom dan nog eens. Hoe zat het ook al weer?
Het verschijnsel is een mooi voorbeeld dat honden kunnen denken.

Ook hierin lijkt hij op de baas. De baas voelt soms zijn voeten weifelen als hij de trap te snel afdaalt.
Alleen stilstaan kan de cyclus herstellen.
De baas weet eerlijk gezegd ook niet welke voet hij eerst moest zetten, eigenlijk doet hij maar wat.
Alleen met opstaan neemt de baas geen risico, dan stapt hij altijd met twee benen tegelijk uit bed.
Om zeker te zijn dat het goede been er bij zit.
Niet nadenken en dan pas doen, zou F. Wildesheim zeggen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *